 | បច្ចេកទេសភ្ងាស់និងបង្កាត់កូនត្រី ១. សេចក្តីផ្តើម ត្រីកាបសមានឈ្មោះវិទ្យាសាស្ត្រថា Hypophthalmichthys molitrix វាមានដើមកំណើតនៅទន្លេយ៉ាងសេ (Yangtze) នៃសាធារណៈរដ្ឋ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ប្រជាមានិតចិននិងទន្លេអាមួរ (Amur) នៃសាធារណៈរដ្ឋសហភាពសូវៀត។ ប្រភេទត្រីនេះ ត្រូវបាននាំចូលមកប្រទេសកម្ពុជាយើងនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៦០។ រហូតមកដល់ពេលនេះវា មានលក្ខណៈសុំាទៅនឹងមជ្ឈដា្ឋនរស់នៅក្នុងទឹកនឹងជាពិសេសគឺការចិញ្ចឹមនៅក្នុងស្រះ។ ២.លក្ខណៈជីវសាស្រ្តត្រីកាបស ២.១ ចំណាប់ថា្នក់ ត្រីកាប់ត្រូវបានអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តថ្វើចំណាត់ថ្នាក់ដូចខាងក្រោមនេះ : -ថ្នាក (Class) : Actinopterygii -លំដាប់(Order) : Cypriniformes -អំបូរ (Family) : Cyprinidae -ប្រភេទ (Species) : Hypophthalmichthys molitrix -ឈ្មោះខ្មែរ : ត្រីកាបស ២.២ លក្ខណៈរូបសាស្ត្រ ត្រីនេះមានរាងសំប៉ែតទ្រវែងគ្របដណ្តប់ដោយស្រការតូចល្អិតនិងមានពណ៌ប្រាក់។ បបូរមាត់ខាងក្រោមលយទៅមុខជាងបបូរមាត់ខាងលើបន្តិច។ ព្រុយទ្រូងនៅពេលសណ្តូក ទៅក្រោយមានប្រវែងមិនលើសពីព្រុយពោះឡើយ។ ស្រកីគ្របពីលើស្និតស្រកីដែលមាន លក្ខណៈញឹកក្រាស់ សំរាប់ត្រងច្រោះ ចំណីប្លង់តុងដែលមាននៅក្នុងស្រះត្រី ។ វាមាន ពោះវៀនប្រវែងពី៦-១០ដងនៃប្រវែងដងខ្លួន តែវាមិនមានក្រពះទេ។ ត្រីកាបស ពេញវ័យ អាចថ្វើការបន្តពូជបាននៅក្នុងរយៈពេលជាង១ឆ្នាំដែលស្ថិននៅក្នុងលក្ខ័ណ នៃប្រទេស កម្ពុជាតែនៅប្រទេសចិនមានរយៈពេលវែងជាងនេះព្រោះស៊ីតុណ្ហភាពត្រជាក់ជាងយើង។ ២.៣ ចរិតស៊ីចំណី ក្រោយពេលញាស់ហើយអស់អាហារបំរុងរយៈពេលពី២៥-៣០ម៉ោង វាផ្តើមស៊ីចំណី ប្លង់តុងសត្វបន្ទាប់កនៅពេលដែលស្និតស្រកីមានការលូតលាស់ល្អទើបវាប្តូរទៅស៊ីប្លង់តុង រុក្ខជាតិវិញ។ ស្និតស្រកីនៃប្រភេទត្រីនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់ ព្រោះវាមានតួនាទីក្នុង ការត្រងច្រោះយកចំណីធម្មជាតិដែលមាននៅក្នុងទឹកស្រះ។ ចំណីធម្មជាតិសំខាន់សំរាប់ កូនត្រីកាបសមាន រ៉ូទីហ្វ័រ (Rotifer) មូយនា (Moina) និង កូប៉េប៉ូត(Copepoda)។ ក្នុងការ ថែបំប៉នកូនត្រី ដើម្បីឲ្យវាមានការលូតលាស់លឿនយើងត្រូវបន្ថែមចំណីពីក្រៅទៀតដូចជា កន្ទក់ម្រៅត្រី ចុងអង្ករ ឬម្រៅដំឡូង ។ល។ ៣. ការថែបំប៉នត្រីមេពូជ ៣.១ ការរៀបចំស្រះ ជារៀងរាលឆ្នាំ ស្រះត្រីត្រូវស្តារបាតស្រះចេញដោយប្រមូលយកកាកសំណល់ចេញ ដែលបានមកពីលាមកត្រី កាកសំណល់ជីនិងកាកសំណល់ចំណីជាដើម។ល។ ការបន្សល់ ទុកនូវកាកសំណល់ទាំងឡាយខាងលើ វាបណ្តាលអោយខូចបរិស្ថាននៅបាតស្រះដែល សំបូរទៅដោយឧស្ម័នពុលដូចជាឧស្ម័នអ៊ីដ្រូស៊ុលហ្វួរ (H2SO4) មេតា (CH4)និង អាមូនីញាក់ (NH3)ជាដើម។ល។ ដូចនេះ ក្រោយពីបូមបាចបង្រីកស្រះ រួចត្រូវបាចកំបោរស់ដើម្បីសម្លាប់ពពួកសត្វ ផ្សេងៗដែលមិនផ្តលផលល្អដល់ត្រីពូជក្នុងបរិមាណពី៥-៧ គក្រ ក្នុង១០០ម២។ រួចត្រូវ ហាលថៃ្ងឲ្យបានពី២-៣ថ្ងៃ ទើបបញ្ចូលទឹកនិងដាក់ជីកលាមកសត្វ(គោរឺក្របី) ក្នុងបរិមាណ ពី៨០-១០០ គក្រ ក្នុង១០០២ តែបើប្រើលាមកមាន់បរិមាណត្រូវថយចំនួន ២ ភាគ ៣ នៃ លាមកគោ។ ក្រោយពីដាក់ជីរយៈពេលពី៣-៥ថ្ងៃ ទើបបន្ថែមទឹករហូតដល់ពេញស្រះត្រី។ ក្រោយពេលស្តុកត្រីមេពូជរួច យើងត្រូវបន្តដាក់ជីទៀត ក្នុងបរិមាណពី១៥-២០ គក្រ ក្នុង១០០ម២ រយៈពេល១អាទិត្យម្តង ។ ជាប្រចាំ យើងត្រូវធ្វើការត្រួតពិនិត្យពណ៌ទឹកករណី តឹកមានព៌ណបៃតងចាស់ឬក៏នៅពេលព្រឹកព្រលឹម ត្រីហើបឡើងលើផ្ទៃទឹករយៈពេលយូរ យើងត្រូវបន្ថយឬផ្អាកការដាក់ជីនិងផ្អាក ឬបន្ថយការដាក់ចំណីមួយរយៈ។ ករណីខាងលើបើ អាចធ្វើបានត្រូវប្តូរទឹកស្រះពី២០-៣០% នៃមាឌទឹកស្រះរួម ។ ស្រះត្រីមេពូជ គួរមានទំហំធំ ពី៦០០-១២០០ម២និងមានជំរៅយ៉ាងតិច ២ម។ បរិវាណជុំវិញស្រះត្រីត្រូវសំអាតអោយបាន ស្រឡះល្អជៀសវាងមានដើមឈើធំៗបាំងពន្លឺថ្ងៃនិងខ្យល់មិនអាចបក់បោកចូលបាន។ កត្តា ខាងលើ វាអាចជួយបន្ថែមបាននូវបរិមាណអុកស៊ីសែនរលាយក្នុងទឹកបានច្រើនជាង។ ៣.២ ការស្តុកត្រីមេពូជ ត្រីមេពូជដែលមានទំហំធំនិងមានអាយុពេញវ័យល្អគឺចាប់ពី១ឆ្នាំកន្លះឡើង ទៅជា ពិសេសត្រូវរើសត្រីដែលមានគ្រប់លក្ខណៈមិនពិការរាងកាយត្រូវបានជ្រើសរើសធ្វើជាមេ ពូជ។ នៅខែធ្នូយើងតូ្រវចាប់ផ្តើមរផបចំនិងស្តុកត្រីមេពូជក្នុងបរិមាណដង់ស៊ីតេពី ១០០- ១៥០ក្បាលក្នុងផ្ទៃស្រះ៦០០ម២ គឺប្រមាណ ៤-៥ ម២ក្នុងត្រី ១ក្បាល។ ប្រភេទតី្រនេះ យើងអាចស្តុបត្រីញីនិងឈ្មោលជាមួយគ្នាបានក្នុងសមាមាត្រ ១:១។ ៣.៣ ចំណី និងការផ្តល់ចំណី ស្រះត្រីត្រូវរៀបចំកន្លែងសំរាប់ឲ្យចំណីបានត្រឹមត្រូវ ជៀសវាងការឲ្យចំណីត្រីដោយ មិនកំណត់ទីកន្លែងបានច្បាស់លាស់។ ក្រៅពីចំណីធម្មជាតិ(ប្លង់តុង)ដែលមាននៅក្នុងស្រះ ដោយសសារការដាក់ជី យើងត្រូវយកមកផ្សំមានដូចជាកន្ទក់ ម្សៅត្រី ចុងអង្ករឬម្សៅដំឡូង សណ្តែកសៀង អំបិល ខ្លាញ់ត្រី និងវីតាមីនអឺ។ រយៈពេល៤ខែដំបូងចាប់ពីខែធ្នូដល់ខែមិនា ត្រូវផ្តល់ចំណីក្នុងរិមាណ៣%នៃទំងន់ដងខ្លួនសរុបតែត្រូវបន្ថយនៅត្រឹម២%ក្នុងខែបន្ទាប់។ ដើម្បីជៀសវាងការបាត់បង់ចំណីដោយវារលាយនៅក្នុងទឹកយើងគួរផលិតជាចំណីគ្រាប់ ដោយប្រដាប់ដែលរវៃដោយដៃ ហើយហាលថ្ងៃឲ្យស្ងួត។ រូបមន្តផ្សំចំណីត្រីមេពូជ
៣.៤ ការជ្រើសរើសត្រីមេពូជ រយៈពេលថែបំប៉នចំនួន៤-៥ខែ ត្រីមេពូជមានការវិវត្តន៏ផ្នែកសរីរាង្គបន្តពូជ។ ត្រីមេត្រូវ ជ្រើសរើសត្រីណាដែលមានពោះប៉ោងធំ ទន់បើយើងច្បូតលើពោះត្រីថ្មមៗឃើញមានពងត្រី ចេញមកក្រៅ។ ចំណែកឯត្រីឈ្មោល ពេលយើងច្បូតពោះវាថ្នមៗឃើញមានស្ពែមហូរចេញ មកក្រៅមានព៌ណសខាប់។ ត្រីឈ្មោលពេលយើងច្បូតព្រុយទូ្រង ឃើញមានសភាពគ្រាតៗ ដែខុសពីត្រីមេ គឺរលោងមិនគគ្រាតទេ។ បច្ចេកទេសផលិតពូជដោយសិប្បនិម្មិត ត្រូវការត្រី ឈ្មោលតិចតួច១:៣(ត្រីឈ្មោល១និង ត្រីមេ ៣ក្បាល)ខុសពីបច្ចេកទេសផលិតដោយពាក់ កណ្តាលសិប្បនិមិ្មត គឺ១:១ ។ ៤. ប្រភេទអ័រមូនសំរាប់បង្កាត់ត្រី យើងបានសិក្សាស្រាវជ្រាវនូវប្រភេទអ័រមូនជាច្រើនសំរាប់បង្កាត់កូនត្រីកាបសមាន ដូចជាអូវ៉ាថាយ (Ovatide) អូវ៉ាព្រីម (Ovaprim) ហាសសេហ្សេ (HCG) និងស៊ុបព្រីហ្វិក (Suprefact)។ លទ្ធផលបានបញ្ជាក់ថា មានប្រភេទអ័រមូនស៊ុបព្រីហ្វិកតែមួយមុខគត់ដែល មានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ទំាងតំលៃនិងភាគរយនៃត្រីទំលាក់ពង។ អ័រមូននេះ ត្រូវលាយជាមួយ នឹងថ្នាំគ្រាប់ម្យ៉ាងទៀតគឺដុំប៉េដុន (Domperidon) ដែលខ្នាតវាគឺ១គ្រាប់មានទំងន់១០មក្រ។ ៤.១ របៀបលាយអ័រមូនស៊ុបព្រឹហ្វិក ទឹកអ័រមូនស៊ុបព្រឹហ្វិកសុទ្ធចំនួន១សេស មានកំលាំងថ្នាំចំនួន១០០ម៉ឺក្រូក្រាម (g) ត្រូវ លាយជាមួយនឹងទឹកសុទ្ធចំនួន៩សេស។ ល្បាយអ័រមូនខាងលើចំនួន១០សេសេ។ ល្បាយ អ័រមូនខាងលើចំនួន១០សេសេត្រូវលាយជាមួយថ្នាំគ្រាប់ដុំប៉េរីដុនចំនួន២៥គ្រាប់។ ដូចនេះ ល្បាយអ័រមូនខាងលើ ចំនួន ១សេសេ មានកំលាំងថ្នាំចំនួន១០០ម៉ីក្រូក្រាម។ តារាងទី២ កំរិតអ័រមូនសំរាប់ចាក់អោយត្រី
បញ្ចាក់ៈ ត្រីឈ្មោលត្រូវចាក់ថ្នាំនៅពេលជាមយយចាក់ត្រីមេ ដោយបរិមាណថ្នាំចំនួន ពាក់កណ្តាលនៃត្រីមេ។ ៤.២ របៀបចាក់អ័រមូនត្រី ការថែរក្សានិងទុកដាក់ត្រីមេពូជនៅពេលបង្កាត់ ត្រូវរៀបចំអោយបានត្រឹមត្រូវតាម បច្ចេកទេសដូចជាត្រូវផ្លាស់ប្តូរទឹកនៅក្នុងធុង ឬអាងត្រី និងធ្វើការផ្គត់ផ្គង់អុកស៊ីសែនឲ្យ បានគ្រាប់គ្រាន់ ជៀសវាងត្រីអន់គុណភាព (Stress)។ ដោយឡែក នៅពេលចាប់ត្រី ចាក់អ័រមូនម្តងៗត្រូវធ្វើឲ្យរហ័ស ដោយមានប្រើក្រណាត់ ឬកន្សែងសើម ជៀសវាងអស់ រំអិលត្រី។ ឧបករណ៍ផ្សេងៗដែលពាក់ព័ន្ធ ដូចជាជញ្ជីងថ្លឹងត្រី និងអ័រមូន ត្រូវរៀបចំជាមុន។ ជៀសវាងមានការថ្លឹងត្រីច្រើនដងមេត្រីត្រូវសរសេរលេខចំណាំដោយមានចំណុះ ១សេសេ វាអាចបន្ថយកំរិតល្អៀងបានល្អជាងគេ តែថ្នាំត្រូវកិនឲ្យមត់ល្អ។ កន្លែងដែលត្រូវចាក់គឺនៅ គល់ព្រុយទ្រូងដោយបញ្ចូលម្ជុលយ៉ាងជ្រៅជំរៅពី៣-៥ មម ។ ក្រោយពីចាក់អ័រមូនរួច ត្រីមេ ឈ្មោល ត្រូវដាក់ដោយឡែកពីគ្នា ងាយស្រួលជ្រើសរើសនៅពេលផ្សំកំណើតពង្រី។ ៥.វិធីសាស្ត្របង្កាត់ត្រី រយៈពេលពី៦-៨ ម៉ោងក្រោយចាក់អ័រមូនលើកទី២ ជាពេលវាលាដែលត្រូវច្បូតពងត្រី។ យើងត្រូវពិនិត្យមើលនៅក្នុងធុងឬក្នុងអាងដែលស្តុកត្រីមេ នៅពេលឃើញមានពងត្រីមួយៗ នោះមានន័យថា ត្រីមេឈានដល់តំណាក់កាលបញ្ចេញពងហើយ។ ជាពិសេសនៅពេល ដែលយើងចាប់ត្រីមេហើយផ្ងារពោះវាឡើង វាហាក់ដូចមានរំញោចដោយប្រឹងខ្លួនវាឡើង ញ័រហើយពេលបានពងត្រីបានបាញ់ពងចេញមកខាងក្រៅដោយយើងគ្រាន់តែសង្កត់នៅ លើពោះវាដោយថើរៗប៉ុណ្ណោះ។ ៥.១ វិធីសាស្ត្រផ្សំកំណើតពងត្រី នៅពេលដល់តំណាក់កាលច្បូតពងត្រី យើងត្រូវត្រៀមនូវឧបរណ៍សំភារៈមួយចំនួន ដូចជាកាធុនជ័រ ឬដែក ដែលមានទំហំធំល្មមចំណុះទឹកពី ៣-៤លីត្រ ស្លាបមាន់សំរាប់កូន ពងត្រី កន្លែងសើមសំរាប់ទ្រាប់ចាប់ត្រី និងទឹកស្អាត ។ យើងច្បូតពងត្រីមេត្តងពី២-៣ត្រី ដាក់ចូលទៅក្នុងកាធុនស្ងួត រួចទើបច្បួតស្ពែមត្រីឈ្មោលចូលទៅក្នុងកាធុនពងត្រីដោយយក ស្លាបមាន់កូរលាយពងត្រី និងស្ពែមឲ្យបានសព្វល្អ ។ បន្ទាប់មកត្រូវចាក់ទឹកស្អាតចូលឲ្យ លិចពងត្រី ភ្លាមនោះត្រូវកូរពងត្រីរយៈពេលពី ១០-១៥ វិនាទី ទើបចាក់ទឹកនោះចេញហើយ ចាក់ទឹកថ្មីចូលម្តងទៀត ។ នៅតំណាក់កាលនេះយើងអាចយកពងត្រីទៅដាក់កន្លែងភ្ញាស់ ដែលយើងបានរៀបចំជាមុនស្រេចទៅតាមដង់ស៊ីតេត្រឹមត្រូវនៃឧបករណ៍ភ្ញាស់ពងត្រី នីមួយៗ។ យើងធ្វើរបៀបនេះរហូតទាល់តែអស់ត្រីមេ។ ករណីត្រីមេណាដែលមិនទាន់ជំរុះ ពងត្រូវទុកវាបន្តទៀតដោយឆែកវានៅលើកទី២ រយៈពេលកន្លះម៉ោងក្រោយ។ ៥.២ ឧបករណ៍ភ្ញាស់ត្រី ឧបករណ៍ភ្ញាស់ពងត្រីមានច្រើនយ៉ាង ដូចជាអាងមូលប្រព័ន្ធអាងគំរូប្រទេសចិនដែល មានទឹកចូលពីបាតអាង។ អាងនេះមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់តែប្រើទឹកអស់ច្រើន។ វាអាចស្តុក ពងត្រីពី៣០ ម៉ឺន ទៅ ៥០ ម៉ឺន ពង ត្រី ក្នុង ១ម៣ ទឹក។ម្យ៉ាងវិញទៀត យើងអាចប្រើថង់ ក្រណាត់ដែលមានរាងជាសាជី មានចំណុះពី ១០-១៥ លីត្រទឹក ។ នៅបាតសាជីយើងអាច ភា្ជប់វាដោយបំពង់ទឹកឬបំបងខ្យល់ដើម្បីធ្វើឲ្យពងត្រីអណ្តែតឡើងលើ។ ដង់ស៊ីតេពងត្រី អាចស្តុកបានពី១៥០០-២០០០ពងក្នុង ១លីត្រទឹក។ នៅក្នុងរយៈពេលពី១-២ម៉ោង យើង ត្រូវដុសលាងសំអាតក្រណាត់ ម្តងដើម្បីឲ្យទឹកអាចចេញចូលបានល្អ។ ឧបករណ៍នេះមាន ប្រសិទ្ធភាពភ្ញាស់ពងត្រីបានល្អហើយប្រទឹកកតិចដែលសមស្របទៅនឹងការផលិតកូនត្រី ទ្រង់ទា្រយតូចនៅមូលដ្ឋាន។ យើងក៏អាចប្រើនូវឧបករណ៍សាមញ្ញក្នុងការភ្ញាស់ពងត្រីគឺ គ្រាន់តែប្រើហាប៉ាក្រណាត់ដែលមានរាងបួនជ្រុង ចងពន្លិចក្នុងអាងជំរៅ ពី០.២.៣ម តែ បាតហាប៉ាត្រូវចងឲ្យបាតតឹងល្អ ជៀសវាងពងត្រីរមាលទៅកន្លែងទំនាប។ យើងត្រូវបន្ថែម ខ្យល់ ឬសាចទឹកពីលើ ដើម្បីឲ្យបរិមាណអុកស៊ីសែនរលាយក្នុងទឹកបានគ្រាប់គ្រាន់។ ឧបករណ៍នេះអាចស្តុកពងត្រីបានពី ១០០០-១៥០០ពងក្នុង១លីត្យទឹក ។ ដើម្បីថែរក្សា គុណភាពទឹកបានល្អ ត្រូវឧស្សាហ៍ប្តូទឹកក្នុងហាប៉ានិងលាងហាប៉ាដើម្បីទឹកមានសទ្ធភាព ប្តូរបានល្អ។ ៥.៣ កម្លាំងបន្តពូជ តារាទី៣ កម្លាំងបន្តពូជត្រីកាបស
តារាងទី៤ អត្រាផ្សំកំណើត អត្រាញាស់ និងទំហំកូនត្រី
កូនត្រីស្តុកនៅក្នុងអាង ក្រោយពេលលូតលាស់ រហូតដល់មុនពេលអស់អាហារបំរុង រយៈពេលប្រមាណពី២០-២៥ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ត្រូវផ្ទេរកូនត្រីទាំងអស់ទៅស្តុកនៅស្រះថែបំប៉ន កូនត្រីវិញដែលបានរៀបចំជាសេ្រច។ ករណីទុកកូនត្រីនៅក្នុងអាងកាន់តែយូរកូនត្រីនឹងងាប់ កាន់តែច្រើនឡើង ។ ៦. ការរៀបចំស្រះសំរាប់ផ្សំាកូនត្រី ៦.១ ការរៀបចំស្រះ ស្រះសំរាប់ផ្សាំកូនត្រីមិនគួរមានទំហំធំពេកទេ ជាមធ្យោមមានទំហំពី៣០០-៦០០ ម២ ជំរៅពី១.២០-១.៥០ ម។ ស្រះផ្សាំកូនត្រីត្រូវសំអាតបាតស្រះអោយស្អាត និងបាចកំបោរ ចំនួនពី៥-៧គក្រ ក្នុង១០០ម២ ដោយហាលថ្ងៃពី ២-៣ថ្ងៃ។ មុនបញ្ចូលទឹកត្រូវដាក់ជីលាមក សត្វចំនួនពី៨០-១០០គក្រ ក្នុង១០០ម២ (លាមក គោរឺក្របី) បើលាមកមាន់ត្រូវបន្ថយចំនួន នៅត្រឹម ១ភាគ ៣ ។ ៦.២ ការថែរក្សាកូនត្រីក្នុងអាង កូនត្រីក្រោយពេលញាស់ត្រូវថែរក្សាបន្តនៅក្នុងអាងរយៈពេលពី២០-២៥ម៉ោងអាស្រ័យ ទៅតាមប្រភេទត្រី។ មុនអស់អាហារបំរុង នៅពេលដែលកូនត្រីបើកមាត់យើងត្រូវរៀបចំផ្ទេរ កូនត្រីទៅដាក់ផ្សំានៅក្នុងស្រះ។ ការផ្ទេរកូនត្រីដើម្បីស្តុកនៅក្នុងស្រះគួរធ្វើនៅពេលអាកាស ធាតុត្រជាក់ពេលព្រឹកម៉ោង៨-៩ រឺពេលល្ងាចម៉ោង៥-៦។ ដើម្បីដឹងនូវបរិមាណដង់ស៊ីតេស្តុក កូនត្រីត្រូវវាល់អោយដឹងចំនួនសំរាប់ធ្វើការគណនា តៅតាមទំហំស្រះ។ កូនត្រីកាបស ១មល មានចំនួន ៣០០ កូន។ យើងអាចប្រើកែវដែល មានចំណុះប្រមាណ ៣០-៥០ មល សំរាប់វាល់កូនត្រី។ ការងារខាងលើត្រូវធ្វើឲ្យបានលឿន ជៀសវាងមានការប៉ះពាល់ដល់សុខភាសពកូនត្រី។ ការថែរក្សាកូនត្រីនៅក្នុងអាង មិនបាច់ឲ្យ ចំណីទេមុនកូនត្រីអស់ងាហារបំរុង និង ត្រៀមផ្ទេរទៅស្តុកនៅក្នុងស្រះថែបំប៉ន។ ចំពោះ ដង់ស៊ីតេស្តុកកូនត្រីចំនួន ពី ៣០០-៥០០ កូន ក្នុង១ម២ ករណីដង់ស៊ីតេលើសនេះក៏អាច ស្តុកបានដែរតែក្រោយរយៈពេល២អាទិត្យ ត្រូវធ្វើការរំលែកកូនត្រីនោះអោយទូលាយ ទើប វាឆាប់ធំ។ ៦.៣ ការស្តុកកូនត្រី ថង់កូនត្រីដែលមានទំហំ ០.៥ ម X ០.៨ ម អាចដាក់កូនត្រី ត្រូវបញ្ចូលខ្យល់ អុកស៊ីសែន និងចងមាត់ថង់ឲ្យបានល្អសំរាប់ការដឹកជញ្ជូនរយៈពេលវែង តែបើដឹកជញ្ជូនក្នុង ងាយជិត យើងអាចជញ្ជូនកូណត្រីដោយការធុន រឺធុងក៏បាន ។ ការលែងកូនត្រីចូលទៅក្នុង ស្រះត្រូវលៃពេលឲ្តយបានច្បាស់លាស់គឺរយៈពេលក្រោយបញ្ចូលទឹកស្រះ អោយបានពី ៤-៥ ថ្ងៃ។ ករណីឆាប់លែងកូនត្រីពេក កំណើននៃបរិមាណប្លងតុងនៅក្នុងស្រះមានតិចតួច បណ្តាលអោយកូនត្រីខ្វះចំណី តែបើបញ្ចូលទឹកទុកយូរពេក បណ្តាលអោយប្លង់តុងដែល ទើបញាស់ មានទំហំ កាន់តែធំបណ្តាលឲ្យកូនត្រីស៊ីមិនចូល។ ឲ្យការកើតកូនសត្វផ្សេងៗ ដែរស៊ីកូនត្រីករណីខាងលើអត្រារស់របស់កូនត្រីទាប ឬ ចំស្រះ និងបញ្ចូលទឹកមុនរង់ចំា កូនត្រី បំផុត ទើបទទួលបានអត្រា រស់ច្រើន។ ៧.ការផ្តល់ចំនីកូនត្រី ចំណីសំារប់កូនត្រីដែលល្អបំផុត គឺពពួកកូនស្វប្លង់តុង (Rotifer, Moina and Copepod ) និងរុក្ខជាតិប្លង់តុង ពួកនេះកើនឡើងច្រើនដោយសារកាដាក់ជីចូលតៅក្នុងស្រះ។ មុនស្តុក កូនត្រី ត្រូវពិនិត្យមើលនៅក្នុងទឹកស្រះផ្សាំ មានពពួកសត្វខាងលើច្រើនរឺតិច បើមានចំណី ប្លង់តុងគ្រាប់គ្រាន់ក្រោយពេលស្តុកមិនបាច់ឲ្យចំណីបន្ថែមពីក្រៅទៀតក៏បានក្នុងរយៈពេល អាទីត្យទី១ ។ តែបើយើងពិនិត្យឃើញថា ពពួកប្លងតុងមានតិចតួច អាចបន្ថែមចំណីអោយ កូនត្រីទៀត ដូចជាម្សៅសន្តែកសៀង ម្សៅត្រីនិងប្រភេទវិតាម៉ីន (បង្ហាញនូវបរិមាណក្នុង តារាងតី ៥) ។ តារាងទី៥ ការផ្តល់ចំណីកូនត្រី
៨. ការប្រមូលផល កូនត្រីដែលមានអាយុពី ៣-៤សប្តាហ៍ ក្នុង ១អាទិត្យម្តង យើងគួរកៀរកូនត្រីមើល ដើម្បីបង្ហាត់អោយវាស៊ាំ និងពិនិត្យមើលចាប់សត្វផ្សេងៗចេញដូចជាក្តាមត្រីកាចកង្កែប ពស់ និងអន្ទង់។ល។ ព្រោះសត្វទាំងនោះស៊ីកូនត្រី។ នៅពេលប្រមូលផល និងមុនវេចខ្ចប់ ត្រូវចាប់កូនត្រីដាក់ក្នុងធុង រឺអាង ដែលមានប្រព័ន្ធ តឹក និងអុកស៊ីសែនបានគ្រប់គ្រាន់ រយៈពេលយ៉ាងតិចពី ២-៣ ម៉ោង ដើម្បីអោយកូនត្រី បញ្ចេញលាមកអស់ បើមិនធ្វើដូចនេះទេ នៅពេលដឹកជញ្ជូនកូនត្រីនឹងងាប់ច្រើន។ ថង់ សំរាប់វេចខ្ចប់កូនត្រី ដែលមានទំហំ ០.៥ម X ០.៨ ម អាចដាក់កូនត្រីដែលមានទំហំ ពី៥-៧ សម បានពី ៥០០-៦០០ កូន។ ថង់កូនត្រីដែលបានបញ្ចូលខ្យល់អុកស៊ីសែនបាន ណែនល្អ អាចដឹកជញ្ជូនបានក្នុងរយៈពេលពី៨-១០ម៉ោង ។
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
អស់លោកអ្នក ដែលកំពុងទស្សនាគេហទំព័រនេះជាទីគោរព:
|
0 comments:
Post a Comment