កូនចៀម និងលាកញ្ចាស់
ចាប់តាំងពីពេលនោះមកកូនចៀមដើរតាមសត្វលាកញ្ចាស់នោះគ្រប់ទីកន្លែង នៅតាមចង្កេះភ្នំ ជើងភ្នំ ក្នុងរូងថ្ម និងតាមដងអូរ មាត់ស្រះ មិនថាសត្វលាកញ្ចាស់នោះទៅណាទេ កូនចៀមខំដើរតាមមិនឲ្យបាត់ម្តាយរបស់វាមួយវិនាទីណាទ្បើយ។
ច្រើនខែកន្លងផុតទៅកូនចៀមរីកធំធាត់ទាំងរាងកាយ និងខួរក្បាល ប៉ុន្តែវាមិនបានរៀនសូត្រវិជ្ជាជីវៈ ពីសត្វលាល្ងីល្ងើបន្តិចទេ ដែលនៅក្នុងចិត្តសត្វចៀមវាចាត់ទុកសត្វលាជាម្តាយដ៏ជាទីស្រលាញ់របស់វា ចំណែកសត្វលាដែលជាសត្វមិនចេះខ្វល់ខ្វាយពីអ្វីទាំងអស់លើកលែងតែរឿងស៊ីចេញ វាចាត់ទុកកូនចៀមជាដុំថ្មមួយដុំ ដែលមានចលនាប៉ុណ្ណោះ។
ថ្ងៃមួយកូនចៀមដែលរីកធំធាត់ទាំងរាងកាយ និងខួរក្បាលតប់ប្រមល់ នៅមិនសុខ រហូតវាសំរេចចិត្តទៅសួរម្តាយជាទីស្រលាញ់របស់វា។
កូនចៀម៖ ម៉ែ! ម៉ែ! តើម៉ែដឹងទេ? មនុស្ស ថាយើងដែលជាសត្វទាំងអស់មានតែសភាវគតិទេ ហើយមិនចេះស្អីនោះទេក្រៅតែពីសភាវគតិ។ ហើយបើម៉ែអត់បង្កៀនស្អីដល់កូនផងធ្វើម៉េចកូនអាចអភិវឌ្ឍ សភាវគតិរបស់កូនបាន?
សត្វលាកញ្ចាស់បញ្ចេញខ្យល់តាមរុន្ធច្រមុះ ដោយមិនចូលចិត្តនិយាយច្រើននៅពេលស៊ី តែជាធម្មតាវាស៊ីតែរហូតហ្នឹង។
សត្វលា៖ ជាការពិតណាស់មនុស្សទាំងនោះនិយាយមិនត្រឹមត្រូវទេ ហើយយើងធ្វើអ្វីមួយ យើងគិតណាស់ មិនមែនចេះតែប្រើសភាវគតិ ដូចមនុស្សបាននិយាយនោះទេ។
សត្វលាកញ្ចាស់បានបន្តទៀត៖ យើងចាកចេញពីវ៉ូងមនុស្សក៏ព្រោះតែយើងមិនចង់ធ្វើជាអ្នកបំរើរបស់គេតទៅទៀត។
កូនចៀម៖ បើម៉ែមិនព្រមប្រាប់ខ្ញុំឥទ្បូវ ខ្ញុំនឹងសួរ ម្តងហើយម្តងទឿត រហូតដល់ម៉ែប្រាប់ខ្ញុំ។
សត្វលា ធុញទ្រាន់ និងការសួរដេញដោររបស់កូនចៀមក្រៅខោរបស់វាណាស់ នៅទីបញ្ចប់សត្វលាក៏ព្រមឆ្លើយ តែវាមានល័ក្ខខ័ណ្ឌមួយ។
សត្វលា៖ យើងប្រាប់ឯងក៏បាន តែឯងត្រូវសន្យាថា ជឿលើអ្វីដែលយើងប្រាប់ ហើយហាមសួរដេញដោលយើងទៀត។
កូនចៀមក៏ងួកក្បាលយល់ព្រម។
សត្វលា៖ ល្អណាស់អញ្ចឹង ចាំយើងប្រាប់ពីសភាវគតិរបស់ឯង។ ពពួកសត្វចៀមដូចជាពួកឯងជា ពពួកសត្វដែលមានកំលាំងខ្លាំង ហើយក្លាហាន។ ពួកឯងរស់នៅដើម្បីធ្វើសង្រ្គាមជាមួយពពួកសត្វអាក្រក់ដែលយើងបានស្គាល់ថាជាសត្វមនុស្សជើងពីរ។ សំរាប់យើងសត្វលា ហើយប្រហែលជាសត្វជាងគេបំផុតលើពិភពលោកនេះ គឺយើងបានឃើញពូជអំបូររបស់ឯងជាពពួកសត្វស៊ីសាច់ជាអាហារ ហើយនៅពេលឯងធំទ្បើងមានកំលាំង និងស្នែងដ៏មុតនោះ ឯងនឹងស៊ីសាច់គ្រប់ប្រភេទ លើកលែងតែសាច់សត្វលាមួយចេញ។
សត្វលាកញ្ចាស់ល្ងីល្ងើដោយសារវាហត់ពេក (និយាយផង ទំពារចំបើងផង) ក៏សំរាកមួយផ្លេត។ វាដកដង្ហើមវែងៗ មួយស្របក់ហើយក៏បន្តទៀតថា៖ ឯង....ជា...សត្វ...ដ៏ខ្លាំង និង...អស្ចារ្យបំផុតលើលោកនេះ។
កូនចៀមបន្ទាប់ពីបានរៀន ពីសភាវគតិរបស់វាពីម្តាយវាហើយ បានចង់ចាំពាក្យបង្រៀនរបស់ម្តាយវាគ្រប់ម៉ាត់។
កូនចៀមក៏សំពះលា ម្តាយល្ងីល្ងើរបស់ខ្លួនទៅវឹកហាត់ត្រៀមខ្លួនប្រយុទ្ធជាមួយពួកមនុស្សដើម្បីសេរីភាពសត្វព្រៃទាំងអស់។
ចំណែកឯសត្វលាវិញ មិនបានយកភ្នែកមើលសត្វចៀមនោះទេ ដោយសារវារវល់ រាប់ចំបើងសំរាប់ស៊ីថ្ងៃស្អែកទៀត។
ព្រលឹមស្រាងៗកូនចៀមបានមកវឹកហាត់នៅជិតស្រះដ៏ស្ងាត់មួយ។ វាឆ្លុះខ្លួនវានឹងទឹកស្រះ បញ្ចេញធ្មេញដ៏ស្អាតរបស់ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមរៀនគ្រហឹម "ម៉េ... ម៉េ..."។ វាក៏គ្រហឹមម្តងទៀត "ម៉េ...ម៉េ..."។
វាខ្ទប់មាត់របស់វា ហើយខំសំលឹងជុំវិញស្រះក្រែងលមានអ្នកលួចមើលវាកំពុងវឹកហាត់។ ម្តងនេះកូនចៀមខំសង្កៀតធ្មេញរបស់វាខ្លាំងៗ ហើយព្យាយាមគ្រហឹមឲ្យខ្លាំង "ម៉េ...ម៉េ..."។
ដោយអស់សំនើចនិងសំលេងគ្រហឹមដ៏ពីរោះនិងស្រទន់របស់ខ្លួន វាក៏ផ្ទុះសំណើចតែម្នាក់ឯង ក្នុងព្រៃដ៏ស្ងាត់ជ្រងំ។ វាក៏ព្យាយាមគ្រហឹមម្តងទៀត "ម៉េ...ម៉េ..." វាក៏ផ្ទុះសំណើចម្តងទៀត។ តាំងពីព្រលឹង ទល់ព្រលប់ វាសើចទ្បើងរីកមាត់ប៉ុនមាត់ក្រពើទៅហើយ វាសើចខ្លាំងពេករហូតដល់មាត់វាទំពារចំបើងលែងកើត។
នៅព្រឹកបន្ទាប់កូនចៀមដើរទៅរកស្រះដ៏ដែលដើម្បីវឹកហាត់បន្ត។ នៅក្បែរមាត់ស្រះ វាបានប្រទះឃើញខ្មោចសត្វទន្សាយព្រៃមួយ ដែលត្រូវបានសត្វកាចសាហាវហែកស៊ី។ ដោយនៅចាំសំដីរបស់ម្តាយវា ដែលបានប្រាប់ថា វាជាពូជសត្វស៊ីសាច់ជាអាហារ នោះកូនចៀមក៏សាករៀនស៊ីសាច់ដែលនៅសល់នោះលមើល។
វាស៊ីបានបន្តិច ក៏គ្រវីក្បាលខ្ញាក ព្រឺខ្លួន ញ័រទាំងរាងកាយ ពីក្បាលរហូតដល់ចុងជើង។ វាខំខ្ជាក់សាច់ចេញពីមាត់វាយ៉ាងរហ័ស ហើយខ្ពុរមាត់វាពីរ បីសារ ព្រោះវាខ្ពើមនិងក្លិនឈាម។ នៅព្រឹកនោះវាក្អួត ប្រាំដង វិលមុខធីងធោង រកស៊ីអីក៏មិនកើត។ ដោយសារតែវាគ្មានកំលាំងនៅក្នុងខ្លួនផង វាក៏ដេកនៅក្រោមដើមឈើរហូតដល់យប់ បានត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ។
នៅឯផ្ទះវាលួចសំងំ ទំពារស្មៅ ស្ងាត់ៗម្នាក់ឯងក្លាចម៉ែវាឃើញ ថាវាជាកូនអត់បានការ។ ចំពោះសត្វលាវិញវាមិនដែលដឹងថាមានសត្វចៀមនៅជាមួយវាទ្បើយ វាខ្វល់តែរឿងមួយគត់គឺរឿងស៊ី។
ច្រើនខែកន្លងផុតទៅ កូនចៀមរីកលូតលាស់ពេញវ័យ មានកំលាំង និងស្នែងល្មមគ្រប់គ្រាន់សំរាប់តតាំងនឹងសត្រូវបានហើយ។ ពេលវេលាបានមកដល់កូនចៀមក៏បានលាម្តាយ ទៅសមរភូមិ តែម្នាក់ឯង ជាមួយនិងមហិចតាមួយ គឺយកសេរីភាពជូនសត្វព្រៃទាំងទ្បាយ។
ពីរ បីថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ កូនចៀមកំសត់ បានវិលត្រលប់មកផ្ទះវិញ ដោយនៅលើខ្លួនរបស់វាប្រលាក់សុទ្ធតែដី ហើយនៅលើស្នែងរបស់វាប្រលាក់សុទ្ធតែឈាម វាដើរចួលមកជិតសត្វលាកញ្ចាស់ បន្ទាបស្នែងវាចុះ ដើម្បីឲ្យម្តាយវាឃើញឈាម។ បន្ទាប់មកវាក៏ប្រាប់ម្តាយវា (ទោះជាវាដឹងថាម្តាយរបស់វាមិនស្តាប់វាក៏ដោយ) ថាថ្ងៃនេះកូនសម្លាប់សត្វមនុស្សបាន ៥នាក់។
តាមការពិតទៅ កូនចៀមគ្មានបានទៅដល់ភូមិអ្នកស្រុកទេ វាទៅរមៀលដីលេង នៅក្បែរមាត់ស្រះ រីឯឈាមជាប់ស្នែងរបស់វាវិញ គឺបានមកដោយសារវាទៅជល់និងផ្លែប៉េងប៉ោះទុំក្នុងព្រៃជិតនោះ។
ពេលវេលាកន្លងផុតទៅសត្វលាកញ្ចាស់ក៏បានស្លាប់ទៅ ហើយកូនចៀមកំសត់នៅតែម្នាក់ឯង។ ម្តងបន្តិចៗវាក៏ភ្លេច ពីសភាវគតិដែលសត្វលាកញ្ចាស់បង្រៀនវា។ ហើយក៏រស់នៅតាមតែសភាវគតិដែលធម្មជាតិផ្តល់ឲ្យវាវិញ។
នេះហើយគេហៅថា សភាវគតិ!
|
អស់លោកអ្នក ដែលកំពុងទស្សនាគេហទំព័រនេះជាទីគោរព:
|
0 comments:
Post a Comment