 | ការរៀបចំបង្កើតច្បារពូជ សម្រាប់ការដាំដុះ និងអភិវឌ្ឍន៍ដំណាំកៅស៊ូ ឧស្សាហកម្មកៅស៊ូធម្មជាតិ ជាវិស័យមួយយ៉ាងសំខាន់ក្នុង សេដ្ឋកិច្ច សង្គម និងបរិស្ថាននៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ កៅស៊ូ ធម្មជាតិជួយបង្កើនការងារ និង ប្រាក់ចំណូលដល់គ្រួសារកសិករ | ||||
ព្រមទាំងការពារ បរិស្ថានធម្មជាតិយ៉ាងសំខាន់។ ដំណាំកៅស៊ូត្រូវបាននាំយកដាំនៅប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងឆ្នាំ១៩១០ ដោយជនជាតិបារាំង ម្នាក់ឈ្មោះ ប៊ូយ៉ា Bouillard លើផ្ទៃដីប្រមាណ ១៥០ ហ.ត ក្នុងស្រុកព្រៃនប់ហើយបានពង្រឹង ជាលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយធំចាប់ពីឆ្នាំ១៩២១-១៩៦៨។ ការដាំដុះកៅស៊ូជាលក្ខណៈឧស្សាហកម្ម នេះ មួយទសវត្សរ៍ដំបូងបានប្រព្រឹត្តទៅដោយការដាំគ្រាប់ប៉ុណ្ណោះរហូតដល់ដើមទស្សវត្សរ៍ ១៩៣០ ទើបការដាំដុះប្រព្រឹត្តទៅជាលក្ខណៈរុក្ខវប្បកម្ម ដោយការប្រើប្រាស់បណ្តាក្លូន ចាស់ៗនាសម័យនោះ។ ចំការកៅស៊ូដែលដាំដោយគ្រាប់ ផ្តល់ទិន្នផលទាបជាង ធៀងនឹងចំការដែលដាំជា លក្ខណ:រុក្ខវប្បកម្ម គឺទទួលបានប្រមាណ ៥០-៦០% ធៀបនឹងក្លួន GT1។ ការដាំដុះនិង អភិវឌ្ឈន៍ដំណាំកៅស៊ូជាលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយធំ ដែលមានផ្ទៃដីចាប់ពី ៥០០ហ.ត ឡើងទៅ ចំាបាច់ត្រូវរៀបចំច្បារពូជសម្រាប់ផ្តលើភ្នែកពូជដល់ការបំបៅ ហើយការរៀបចំច្បារពូជត្រូវ អនុវត្តយ៉ាងតិចមួយឆ្នាំមុនដំណើរការដាំដុះ។ ការរៀបចំច្បារពូជប្រព្រឹត្តទៅតាមដំណាក់ ដូចខាងក្រោម : ១.ការរៀបចំដី : ១.១ ការជ្រើសរើសដី : ដីសម្រាប់រៀបចំច្បារពូជជាប្រភេទដីមានទម្រង់ល្អ មិនជាំ ទឹកនៅក្បែរប្រភពទឹក និងថ្នាលបណ្តុះកូន នៅឆ្ងាយពីភូមិករ ព្រមទាំងសត្វពាហនៈ ហើយ បរិស្ថានជុំវិញស្រលះល្អ។ ១.២ការរៀបចំប្លុក : ច្បារពូជត្រូវរៀបចំជាកូនប្លុក តូចៗមានផ្ទៃដីចាប់ពី ២០០- ១០០០ម២ ទៅតាម -ស្ថានភាពដីអនុគ្រោះ -តម្រូវការភ្នែកពូជសម្រាប់បំបៅ -មធ្យោបាយស្រោចស្រព -ការគ្រប់គ្រង គួចងចាំថា នៅក្នុងកូនប្លុកនីមួយៗ គដាំតែពូជមួយតែប៉ុណ្ណោះមិនត្រូវ ដាំច្រឡូកច្រឡំពូជនោះទេ ហើយនៅតាមកូនប្លុកនីមួយៗ ត្រូវដាក់ផ្លាកសញ្ញាពូជនិង លេខ សម្គាល់កូនប្លុកឱ្យបានច្បាស់លាស់។ ១.៣ ដង់ស៊ីតេដើមក្នុងច្បារពូជ : ដង់ស៊ីតេដើមនៅក្នុងច្បារពូជប្រែប្រួលទៅតាម លក្ខណៈដី តម្រូវការភ្នែក ពូជក្នុងការបំបៅ និង ប្រភេទភ្នែក (ភ្នែកខ្ចី ភ្នែកវ័យមធ្យមភ្នែក ចាស់) ដែលគេត្រូវប្រើប្រាស់។ -ដង់ស៊ីតេខ្ពស់ : គេដាំដោយរក្សាគម្លាតដើម ចម្ងាយ ១ម x ០.៥ម។ វិធីនេះក្រោយ ពីការដកផ្ទៃដី សម្រាប់ផ្លូវខ័ណ្ឌកូនប្លុកចេញ គេមានចំនួន ១៧០០០-១៨០០០ ដើមក្នុង ១ហ.ត។ គេអនុវត្តវិធីនេះនៅតំបន់ណា ដែលដីមិនសូវមានជីជាតិ និង មានតម្រូវការបន្ទាន់ ភ្នែកពូជសម្រាប់ប្រើប្រាស់។ -ដង់ស៊ីតេទាប : គេដាំដោយរក្សាគម្លាតដើម ចម្ងាយ១ម x ១ម។ វីធីនេះក្រោយពីការ ដកផ្ទៃដី សម្រាប់ផ្លូវខ័ណ្ឌកូនប្លុកចេញ គឺមានចំនួន ៨០០០-៩០០០ដើម/ហ.ត។ គេអនុវត្ត វិធីនេះនៅតំបន់ណាដែលមានដីមានជីជាតិល្អ គេនិយមប្រើប្រាស់ប្រភេទភ្នែកចាស់ និង តំបន់ដែលមានសំណើមបរិយាកាសខ្ពស់ ព្រមទាំងមានជមឺស្លឺកច្រើន។ នៅក្នុងឆ្នាំទី១ច្បារ ដែលមានដង់ស៊ីតេខ្ពស់ ផលិតភ្នែកពូជបានបរិមាណច្រើនជាងចំការដែលមានដង់ស៊ីតេទាប ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំបន្តបន្ទាប់ការផលិតភ្នែកពូជ នៃចំការទាំងពីរមានបរិមាណប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។ ជាទូទៅច្បារពូជ ១ហ.ត អាចផ្គត់ផ្គង់ភ្នែកពូជសម្រាប់ការដាមដុះបាន ១០០ហ.ត នៅឆ្នាំទី ១ និងអាចផ្គត់ផ្គង់ភ្នែកពូជសម្រាប់ការដាំដុះបាន ២០០ ហ.ត នៅឆ្នាំទី ១ និង អាចផ្គត់ផ្គង់ភ្នែក ពូជសម្រាប់ការដំាដុះបាន ២០០ ហ.ត នៅឆ្នាំទី ២។ ២. វិធីដាំ : ២.១ វិធីដាំដោយគ្រាប់ : ក្នុងមួយរណ្តៅដាក់ ២-៣គ្រាប់ ដែលដុះពន្លកស្រាប់ក្រោយ ពេលកូនកៅស៊ូដុះលូតលាស់បានមួយឆ័ត្រ គេដករំលោះទុកតែ ២ ដើម ប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេល ដែលកូនកៅស៊ូលូតលាស់បានទំហំដើម P = ១០ ម.ម (វាស់នៅកម្ពស់ ១០ ស.មពីដី) គេ អាចធ្វើការបំបៅបាន។ ក្រោយការបំបៅ ៣ សប្តាហ៍ គេស្រាយបង់ចេញ ហើយធ្វើការត្រួត ពិនិត្យចំនួនកូនកៅស៊ូបំបៅរស់ រយៈពេល ៣-៤ សប្តាហ៍ក្រោយគេធ្វើការបំបៅម្តងទៀត លើ ដើមដែលមិនបានជោគជ័យ ក្នុងការបំបៅលើកទី ១។ រយៈពេល ៣-៤ សប្តាហ៍ក្រោយពី ការស្រាយបង់នៃការបំបៅលើកទី ២ គេធ្វើការកាត់ជើងទម្រនៃដើមដែលបំបៅរស់នៅកម្ពស់ ៨-១០ ស.ម ខាងលើភ្នែកបំបៅ ដើម្បីឱ្យភ្នែកពូជដុះចេញពន្លក រីឯដើមដែលបំបៅមិនបាន ជោគជ័យនោះ គេកាប់ចោល ហើយចំពោះរណ្តៅដែលគ្មានដើមណាមួយទទួលបានជោគ ជ័យសោះនោះ គេត្រូវដាំដួសដោយកូនថង់ ដើម្បីរក្សាដង់ស៊ីតេ និង ផលិតភាពភ្នែកពូជក្នុង កូនប្លុកនីមួយៗនៃច្បារពូជ។ ២.២ វិធីដាំដោយថង់ : វិធីនេះគេដាំដោយកូនថង់ធម្មតា ឬ កូនឆ័ត្រ ដែលការដំាគេ អនុវត្តដូចគ្នាទៅនឹងការដាំកូននៅចំការអាជីវកម្មដែរ។ ចំពោះការដាំតាមវិធីនេះ គេចំណាយ ពេលវេលាខ្លី និងមានប្រសិទ្ឋភាពជាង ប៉ុន្តែ ប្រើធនធានច្រើនជាងការដាំដោយគ្រាប់។ ៣.ការថែទាំ : ត្រូវធ្វើការថែទាំច្បារពូជជាប្រចាំ នៅពេលដែលកូនកៅស៊ូនៅតូចមិនទាន់បង្កើតគម្រប ដីបាន នៅពេលនោះស្មៅដុះលូតលាស់រហ័ស អាចបណ្តាលឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការលូតលាស់ របស់កូនកៅស៊ូ។ ដូចនេះ ការសម្អាតស្មៅអនុវត្តនៅរៀងរាល់មួយខែម្តង។ ៣ខែក្រោយមក ការសម្អាតស្មៅត្រូវអនុវត្តរៀងរាល់ ១,៥-២ ខែម្តង។ក្នុងរដូវភ្លៀង ករណីជួបប្រទះកូនរដូវ ប្រាំង ហើយកូនកៅស៊ូនៅតូច ដីស្ងួតខ្លាំងត្រូវធ្វើការស្រោចស្រព ៣ ថ្ងៃម្តង។ ចាប់ពីពាក់ កណ្តាលខែវិច្ឆិកា-មេសា ការស្រោចស្រត្រូវអនុវត្តជាប្រចាំរៀងរាល់៣ថ្ងៃម្តងដោយបរិមាណ ទឹក ៨០-១០០ម៣/ហ.ត ទើបមែកពូជមានគុណភាព និងផលិតភាពល្អសម្រាប់ការបំបៅ។ គួរយកចិត្តទុកដាក់ផងដែរក្នុងការត្រួតពិនិត្យ និងព្យាបាលជម្ងឺស្លឹកនៅក្នុងច្បារពូជ បើពុំនោះ ទេគុណភាពភ្នែកពូជនឹងធ្លាក់ចុះ ហើយការបំបៅមិនទទួលបានលទ្ឋផលល្អឡើយ។ ការដាក់ ជីគួរអនុវត្តជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយប្រើជីប្រភេទ NPK (15:15:15) ក្នុងបរិមាណ ៨០០-១០០០ គ.ក្រ/ហ.ត ដោយចែករំលែកជីដាក់ចំនួន ២លើក លើកទី១ នៅពេលកូនកៅស៊ូដុះលូត លាស់បាន១ឆ័ត្រ ស្លឹក និងលើកទី២ រយ:ពេល ១.៥-២ ខែ (នៅមុនពេលកាត់មែកពូជយក ទៅប្រើប្រាស់)។ គេត្រូវឧស្សាហ៍កាត់ខ្នែងព្រៃ (ត្រចៀកទន្សាយ) ពីជើងទម្ររៀងរាល់ ២ សប្តាហ៍ម្តង នៅក្នុងរយ:ពេល ៣ ខែ ដំបូងក្រោយបំបៅដុះចេញជារូបរាងហើយក្លាយទៅជា មែកពូជ គេត្រូវឧស្សាហ៍ត្រួតពិនិត្យមែកពូជនោះ រៀងរាល់ ២ សប្តាហ៍ម្តងបើឃើញមានខ្នែង បែកចេញពីមែកពូជនោះ គេត្រូវកាត់វាចេញជាបន្ទាន់ បើមិនដូចច្នោះទេមែកពូជនោះមិន អាចប្រើប្រាស់បានឡើយ ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យបាត់បង់បរិមាណភ្នែកពូជហើយផ្តល់ឱ្យការ បំបៅមិនបានគ្រប់គ្រាន់។ អំពីខ្នែងពូជដែលដុះឡើងវិញសារជាថ្មីក្រាយពីការកាត់មែកពូជ ទៅប្រើប្រាស់ចំពោះច្បារពូជដែលមានដង់ស៊ីតេខ្ពស់ គេរក្សាទុក ២ខ្នែង/គល់ និង ៣-៤ ខ្នែង/គល់ ចំពោះច្បារពូជដែលមានដង់ស៊ីតេទាប។ ៤.ការកាត់មែកពូជយកទៅបំបៅ : អាយុមែកពូជដែលអាចកាត់យកទៅបំបៅបាន អាស្រ័យទៅតាមគោលបំណងនៃអ្នក ប្រើប្រាស់ ដែលជាទូទៅគេចែកចេញជា ៣ប្រភេទ: -មែកពូជប្រភេទភ្នែកខ្ចី:មានអាយុពី ៤-៥ ខែ ភ្នែកពូជប្រភេទនេះអាចប្រើប្រាស់បាន តែមួយរយ:ពេលខ្លី និងភ្លាមៗក្រោយពេលកាត់តែប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅជិតៗ នឹងកន្លែងបំបៅ តែម្តង មិនអាចទុកឆ្លងថ្ងៃ ហើយនឹងដឹកជញ្ជូនទៅកន្លែងឆ្ងាយៗ បានទេ។ បើពុំនោះសោត គុណភាពនឹងថយចុះ។ ផ្នែកពូជប្រភេទនេះពិបាកធ្វើការបំបៅ ហើយអត្រារស់ទាបនៅពេល ជួបប្រទះនឹងអាកាសធាតុក្តៅរាំង ឬសគ្មានភ្លៀងនៅពេលដាំ ប៉ុន្តែជាភ្នែកសកម្មបើអាកាស ធាតុអំណោយផល។ -មែកពូជប្រភេទភ្នែកវ័យមធ្យម : មានអាយុពី ៦-៨ ខែ ភ្នែកពូជប្រភេទនេះអាចប្រើ ប្រាស់បានល្អ ជាងប្រភេទភ្នែកខ្ចី និង ប្រភេទភ្នែកចាស់ ងាយបំបៅ ងាយដឹកជញ្ជូនទៅកាន់ ទីឆ្ងាយ ទុកបានយូរជាងប្រភេទភ្នេកខ្ចី។ -មែកពូជប្រភេទភ្នែកចាស់ : មានអាយុពី ១០-១២ ខែ ភ្នែកពូជប្រភេទនេះ ងាយបំបៅ ជាងប្រភេទភ្នែកខ្ចី ងាយដឹកជញ្ជូនទៅកាន់ទីឆ្ងាយ ហើយទុកបានយូរជាងប្រភេទភ្នែកខ្ចី និង ភ្នែកវ័យមធ្យម ព្រមទាំងធន់ទ្រាំនឹងអាកាសធាតុក្តៅ រាំងឬសបានប្រសើរជាង ២ ប្រភេទខាង លើ ប៉ុន្តែប្រភេទនេះមិនសូវសកម្មទេ។ ៤.១ របៀបកាត់មែកពូជ : ដើម្បីបង្កើនបរិមាណភ្នែកពូជ ដែលអាចយកទៅប្រើ ប្រាស់បានលើមួយឯកតា មែកពូជនៅរយ:ពេល ១៥-២០ថ្ងៃ មុនពេលកាត់មែកពូជទៅប្រើ ប្រាស់ គេកាត់ទងស្លឹកចោលទុកតែ ២២០ថ្ងៃ មុនពេលកាត់មែកពូជទៅប្រើប្រាស់ គេកាត់ ទងស្លឹកចោលទុកតែ ២-៣ ស.ម ពីមែកពួជប៉ុណ្ណោះ ហើយគេរក្សាស្លឹកទុកចំនួន ២ ឆ័ត្រ ខាងចុងមែក។ នៅពេលព្រឹកគេកាត់មែកពូជ នៅមុនម៉ោង ១០ និង ពេលល្ងាចគេកាត់នៅ ក្រោយម៉ោង ៣ រសៀល។ គេកាត់មែកពូជ ចេញពីគល់មែកប្រវែង ៨-១០ស.ម ហើយបន្ត ធ្វើរបៀបនេះរហូតដល់ឆ្នាំទី១០ ទើបរើច្បារពូជចាស់ដើម្បីដាំឡើងវិញជាថ្មី។ នៅក្រោយ ពេលកាត់មែកពូជរួច គេយកខ្លាញ់គោ (Vaseline) លាបលើស្នាមមុខកាត់នៃគល់ពូជភ្លាម ដើម្បីការពារជម្ងឺផ្សិតរាតត្បាតលើមុខរបួស។ ៤.២ ការរក្សា និង វេចខ្ចប់មែកពូជដែលកាត់រួច : ក្រោយពេលកាត់ គេជ្រលក់ ចុងទាំងសងខាងនៃមែក ពូជទៅក្នុងឆ្នាំងក្រមួនទៀន (Parafine) ដែលបានដុតរំលាយដើម្បី រាំងស្កាត់ការរំភាយចំហាយទឹកតាមស្នាមមុខកាត់នោះ។ ក្នុងករណីដឹកជញ្ជូនទៅទីឆ្ងាយមែក ពូជទាំងនោះត្រូវចងជាបាច់តូចៗ ពី ១០-២០ មែក/បាច់ ហើយទ្រាប់ខ័ណ្ឌចេញមែកពូជ ដោយស្លឹកកៅស៊ូ កម្ទេចក្រណាត់ ឬចម្បើង ព្រមទាំងប្រោះទឹកសើមៗ ដើម្បីរក្សាសំណើម មែកពូជ រួចហើយវេចខ្ចប់ នឹងស្រទបចេក ទើបរៀបចូលកេសឈើ។ គេអាចវេចខ្ចប់មែក ពូជនឹងក្រណាត់បាវសើម ឬ ភ្ជល់ក៏បាន ដោយធ្វើយ៉ាងណាការពារឱ្យបាននូវការប៉ះពាល់ មេកានិចទៅលើមែកពូជ។ ក្រោយការវេចខ្ចប់ត្រូវសរសេរឱ្យបានច្បាស់លាស់នូវឈ្មោះពូជ ថ្ងៃ ខែ ឆ្នាំ ទីកន្លែងដែលបានផ្តល់មែកពូជ។ នៅពេលដឹកជញ្ជូន ក៏ដូចជាពេលបំបៅមែក ពូជត្រូវរក្សាទុកក្នុងម្លប់ជានិច្ច ហើយនៅពេលដឹកជញ្ជូនដល់ទីកន្លែង គប្បីរើមែកពូជចេញពី កេសដាក់ក្នុងម្លប់ គ្របចម្បើងពីលើស្តើងៗ និង ប្រោះទឹកផ្សើមឱ្យបានញឹកញាប់។
| |||||
|
អស់លោកអ្នក ដែលកំពុងទស្សនាគេហទំព័រនេះជាទីគោរព:
|
0 comments:
Post a Comment