កឋិនទានបវេណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺជាឧត្ដមបុណ្យរបស់ពុទ្ធបរិស័ទ។ ពាក្យថា“កឋិន“ជាភាសាបាលី សំដៅយកក្របក្ដារ ដែលភិក្ខុសង្ឃសម័យបុរាណឥណ្ឌាប្រើសម្រាប់ដេរសំពត់ធ្វើជាស្បង់ ចីវរ។ សំពត់ដែលបានរៀបចំតាក់តែងឡើងនោះមានឈ្មោះថា“សំពត់កឋិន“ ។
បុណ្យកឋិន ជាពិធីបុណ្យមួយចាប់ផ្ដើមធ្វើបន្ទាប់ពីបុណ្យចេញវស្សា បុណ្យកឋិនតែងត្រូវបានដង្ហែចូលគ្រប់ទីអារាមទាំងអស់ ពុំមានទំវត្ដណាមួយ ត្រូវបានខកខានឡើយដូច្នេះគេតែងតែឃើញ ក្បួនកឋិនទានតែងបានដង្ហែទៅកាន់ទីអារាមរៀងៗ ខ្លួនចាប់ពីថ្ងៃ ១រោច ខែអស្សុជដល់ថ្ងៃទី១៥កើត ខែកត្តិក ហើយបើទីអារាមណាមួយ មិនមានកឋិនណាមួយហែចូលទេ។ ទីអារាមនោះក៏ត្រូវតែរៀបចំជាកឋិនជើងវត្តដែរ ។ ពិធីហែអង្គកឋិនទៅកាន់ទីអារាមនិមួយៗ គេរៀបចំធ្វើឡើងយ៉ាងអធិកអធម្ម សប្បាយរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង អ្នកផ្ដើមបុណ្យបានរៀបចំបរិក្ខាកឋិនមានត្រៃចីវរ ចិវរ សង្ឃាដិ ស្បង់ ព្រមដោយ ទេយ្យទាន ផ្សេងៗទៀតដូចជា បាត ចានស្រាក់ កាំបិតចេស ម្ជុល ថង់យាម ឆ័ត្រជាដើម សព្វគ្រប់អស់ហើយ គេនាំគ្នាហែទៅទីអារាម ដែលបានកំនត់ទុក។ បើកឋិននោះដង្ហែទៅវត្តឆ្ងាយ គេជួបជុំគ្នាពីព្រលឹមរួចនាំគ្នាឡើងរថយន្តសំដៅទៅវត្តនោះ ។ បើវត្តនៅតាមដងទន្លេ គេជិះទូករឺ កប៉ាល់។ កាលខ្ញុំនៅកុមារភាពស្រុកយើង ពុំទាន់មាន ការរីកចំរើនខាងផ្លូវគមនាគមន៍នៅឡើយ យានយន្ដទៀតសោតក៏ពុំសូវមាន ខ្ញុំច្រើនឃើញពុទ្ធបរិសទ្ធហែអង្គកឋិនទៅកាន់ទីវត្ដឆ្ងាយៗ ដោយប្រើដំរីជាយានជំនិះ ក្នុងពិធីហែអង្គកឋិនដោយដំរីនេះ មើល
ទៅគួរអោយសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់ មានដំរីជាច្រើន រហូតដល់ ២០ ទៅ ៣០ដំរី ដើរដង្ហែជាជួរ ដំរីនិមួយៗគេ តុបតែងរចនាដូចជាដំរីព្រះអិន្ទ្រច្យុតពីស្ថានសួគ៌ នៅលើខ្នងដំរី គេចងរយាង រំលេចដោយភ្ញីផ្កា ក្បាច់ក្បូររចនា ភ្លឺចិញ្ចាំងចញ្ជែង មនុស្សម្នាប្រុសស្រី ក្មេងចាស់ តែងខ្លូន លាបម្សៅ សិតសក់ ស្លៀកសំពត់អាវថ្មីៗ បាំងក្លស់ចំរុះពណ៌គួរជាទីត្រេកត្រអាលក្រៃពេក ក្នុងការហែនេះ គេមានប្រគំភ្លេងតូរ្យតន្ដ្រីយ៉ាងពិរោះ ហើយជាពិសេស គឺជាក្រុមភ្លេងឆៃយ៉ាំ ដែលធ្វើអោយបរិយាកាស រិតតែគគ្រឹកគគ្រេង រស់រវើកសប្បាយក្រៃលែង ។ លុះទៅដល់វត្ត គេមិនទាន់យកអង្គកឋិននេះចូលទៅក្នុងព្រះវិហារភ្លាមទេ គេតំកល់អង្គកឋិនទុកនៅក្នុងសាលាបុណ្យមួយដែលគេបានរៀបចំទុកជាស្រេច។ គេនិមន្ដព្រះសង្ឃឆាន់ពេលថ្ងៃត្រង់ បន្ទាប់ពីនោះ ពុទ្ធបរិសទ្ធ ជើងវត្ដមានតួនាទីរៀបចំទទួលភោជនាហារលៀងដល់ភ្ញៀវ ដែលនាំអង្គកឋិនចូលមកកាន់វត្ដរបស់ខ្លួនយ៉ាងអឹកអធឹក កក់ក្ដៅរាក់ទាក់រីករាយជាពន់ពេក លុះរសៀលជ្រេរទាបបន្ដិច គេនាំគ្នាហែអង្គកថិនព័ទ្ធជុំវិញព្រះវិហារចំនួនបីជុំ ទើបនាំគ្នាចូលក្នុងវិហារ ។ ចៅអធិការវត្ដ បានចាត់អោយភិក្ខុមួយអង្គជាអ្នកគ្រងអង្គកឋិននោះ។ ពុទ្ធបរិសទ្ធចាប់ផ្ដើមនម្សកាថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយវេរអង្គកឋិនប្រគេនព្រះសង្ឃជាកិច្ចឆ្លងបង្ហើយបុណ្យ។
អត្ថន័យនៃបុណ្យកឋិន
តាមអដ្ឋកថាសំដៅយកព្រះពុទ្ធដីកា ដែលព្រះពុទ្ធទ្រង់បានបញ្ញត្តិទុកមកថាកឋិនគឺការប្រជុំរួមនូវ រូបធម៌ និងនាមធម៌ ដែលប្រព្រឹត្តទៅក្នុងអត្ថន័យពីរយ៉ាងគឺៈ
1. រស់បានដោយកម្រសមដូចវិគ្គហៈថា “កថតិ កិច្ឆេន ជីវតីតិ កឋិនោ“។ ប្រែថា “សភាវៈឯណារស់បានដោយកម្រ សភាវៈនោះហៅថាកឋិនព្រោះលោកប្រៀបប្រដូចជាឈើស្នឹង ដែលបុគ្គលកាត់ចាកចេញពីដើម ហើយយកទៅបោះភ្ជាប់នឹងដីរមែងដុះលូតលាស់ឬរស់នៅបានដោយកម្រយ៉ាងណា ឯកិច្ច ដែលនឹងកើតឡើង ឬតាំងឡើងជាកឋិនពេញទី គឺបានដោយកម្រពន់ពេកណាស់ក៏យ៉ាងនោះដែរ“។
2. ពោលសរសើរព្រោះចីវរទាន ដែលយើងកសាងជាកឋិននោះ ជាទានវិសេសជាងទានដទៃ ដែលព្រះអរិយទាំងឡាយមានព្រះសម្ពុទ្ធ ជាប្រធានតែងពោលសរសើរថាជាទានដ៏វិសេសអាចរួបរួម ឬក៏សង្គ្រោះនូវអានិសង្ស៥យ៉ាងរបស់ភិក្ខុអ្នកក្រាលគ្រងមិនឱ្យទៅ គ្រងនៅទីដទៃបាន។ សមដូចវិគ្គហៈថា“បញ្ច អានិសំសេ អញ្ញត្ថ គន្តុំ អទត្វា កឋិតិ សង្គណ្ហាតីតិ“។ ប្រែថា“ធម្មជាតិឯណាក្រៀកទុកឬសង្គ្រោះនូវអានិសង្សទាំង៥យ៉ាងមិន ឱ្យទៅក្នុងទីដទៃបាន ធម្មជាតិនោះឈ្មោះថាកឋិន“។
កឋិននេះអាចឱ្យសម្រេចដល់បុគ្គលទាំងពីរផ្នែកគឺៈ
* ទាយក ឬទាយិកា គឺជាអ្នកឱ្យ។ ជននោះរមែងទទួលអានិសង្សច្រើន ទទួលផលច្រើន ក្នុងអនាគតកាល មានការទទួលនូវសម្បត្តិក្នុងឋានទេវលោកជាដើម។
* បដិគ្គាហកៈ ភិក្ខុ ឬ បុគ្គល ឬ សង្ឃ ជាអ្នកទទួលក្រាលគ្រង និងអនុមោទនាកឋិនត្រូវបានសម្រេចនូវអានិសង្ស ៥យ៉ាងពេញលេញ គ្រប់គ្រាន់ ដរាបដល់រយៈកាលនៃកឋិនខេត្ត។
ពិធីដែលទាយក-ទាយិកា នាំយកសំពត់កឋិនទៅប្រគេនចំពោះភិក្ខុសង្ឃ ដែលបានគង់ចាំវស្សា អស់មួយត្រីមាស (៣ខែ) ក្នុងអាវាស (វត្ត) ណាមួយ និងនៅពេលណាមួយក្នុងកំណាត់ ២៩ថ្ងៃ (ចាប់ពីថ្ងៃ ១រោច ខែអស្សុជរហូតដល់ថ្ងៃ១៥កើតពេញបូណ៌មីខែកត្តិក) ឱ្យលោកក្រាលគ្រងមានឈ្មោះថា“បុណ្យកឋិន“ ឬ “កឋិនទាន“។
បុព្វហេតុកឋិន
វិន័យបិដក ភាគ៨ កឋិនក្ខន្ធកៈ បានចែងអំពីបុព្វហេតុនៃបុណ្យកឋិនថា“ក្នុងសម័យពុទ្ធកាល ព្រះសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ពុទ្ធានុញ្ញាតឱ្យភិក្ខុប្រើប្រាស់ តែបង្សុកូលចីវរ ព្រះអង្គពុំទាន់បានពុទ្ធានុញ្ញាតឱ្យប្រើគហបតីចីវរនៅឡើយ“ ។
នាសម័យមួយនោះនៅក្នុងរវាងមជ្ឈិមពោធិកាល ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់កំពុងតែចាំព្រះវស្សាក្នុងវត្តជេតពន ដែលជាអារាមរបស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី សាងថ្វាយនៅទៀបក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះមានភិក្ខុ៣០អង្គ”ភទ្ទវគ្គិយត្ធេរ“ ក្នុងដែនបាឋេយ្យ ជាអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌ធុតុង្គរុក្ខមូលនៅក្នុងព្រៃបាននាំគ្នានិមន្ត ចេញពីទីនោះមកកាន់ក្រុងសាវត្ថី ដើម្បីនឹងចូលក្រាបបង្គំគាល់ព្រះសម្ពុទ្ធ។ ប៉ុន្តែពេលភិក្ខុទាំងអស់បានមកដល់តែត្រឹមសាកេត (ភូមិមួយនៅជាប់នឹងក្រុងសាវត្ថី) ស្រាប់តែថ្ងៃចូលវស្សាក៏មកដល់នឹងស្រូតមកទៀតមិនទាន់ ក៏នាំគ្នាផ្អាកធ្វើដំណើរស្វែងរកទីសេនាសនៈនៅចាំវស្សា៣ខែ នាទីនោះតែម្ដងទៅ។
ភិក្ខុសង្ឃទាំង៣០អង្គនោះមានសេចក្ដីអផ្សុកកើតទុក្ខតូចព្រះទ័យ យ៉ាងខ្លាំង ដោយគិតឃើញថាព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់គង់នៅទីនោះចម្ងាយត្រឹមតែ៦យោជន៍ (៩៦គីឡូម៉ែត្រ) ទៀតសោះ មិនសមយើងទាំងឡាយស្កុនដំណើរមិនបានចូលគាល់បម្រើព្រះអង្គដូចបំណង។
លុះដល់ថ្ងៃចេញវស្សាបវារណាស្រេចហើយ ភិក្ខុទាំងអស់ក៏នាំគ្នាប្រញាប់ប្រញាល់ចូលកាន់ក្រុងសាវត្ថី។ លុះដល់ហើយ ភិក្ខុទាំង៣០អង្គ ក៏បានចូលទៅក្រាបថ្វាយបង្គំគាល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ដោយមានស្បង់ចីវរទទឹកជោក។ ព្រះសម្ពុទ្ធ ក៏មានព្រះភាគទ្រង់មានព្រះបន្ទូលរួសរាយរាក់ទាក់ និងត្រាស់សួរសុខទុក្ខភិក្ខុទាំងនោះថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! តើសរីរយន្តរបស់អ្នកទាំងឡាយ ល្មមអត់សង្កត់បានឬទេ? ល្មមប្រព្រឹត្តទៅបានឬទេ? តើអ្នកទាំងឡាយមានសេចក្ដីព្រមព្រៀងស្មោះស្មើឥតមានវិវាទទាស់ទែងគ្នា ទេឬ?“។
ភិក្ខុទាំងឡាយនោះក៏ក្រាបបង្គំទូលនូវសេចក្ដីលំបាកខ្លាំងរបស់ ខ្លួនក្នុងការធ្វើដំណើរ ដែលមានមកតាមផ្លូវ ដោយសព្វគ្រប់ប្រការ។
លំដាប់នោះ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធសម្ដែងនូវធម្មកថាប្រារព្ធអំពីសង្សារវដ្ដមិនមាន ទីបំផុតប្រោសប្រទានដល់ភិក្ខុទាំងនោះ។ លុះចប់ធម៌ហើយ ភិក្ខុទាំងឡាយនោះបានសម្រេចព្រះអរហត្តផលគ្រប់ៗអង្គរួចហើយក៏ នាំគ្នាក្រាបថ្វាយបង្គំលាព្រះសម្ពុទ្ធចៀសចេញទៅ។
លំដាប់តអំពីនោះមកព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ព្រះពុទ្ធចិន្ដាថា “ប្រសិនបើតថាគតបានអនុញ្ញាតនូវកឋិនត្ថារកិច្ចដល់ភិក្ខុទាំងឡាយទុក រួចពីគ្រាមុនមកម៉្លេះសមភិក្ខុទាំង៣០អង្គនេះបានលះចីវរមួយទុក នៅកន្លែង ហើយយកជាប់មកជាមួយខ្លួន តែស្បង់មួយប៉ុណ្ណោះមានអត្ថិភាពស្រាលមិនលំបាកតាមផ្លូវយ៉ាងនេះ សោះឡើយ។ រីឯកឋិនត្ថារកិច្ចនេះសោត ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយគ្រប់ព្រះអង្គក៏ធ្លាប់បានអនុញ្ញាតទុកដល់សាវកពុំ ដែលលះបង់ផង“។
លុះព្រះសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ព្រះតម្រិះយ៉ាងដូច្នេះហើយ ទើបទ្រង់ត្រាស់ឱ្យប្រជុំភិក្ខុទាំងឡាយរួចហើយ ទ្រង់អនុញ្ញាតនូវកឋិនត្ថារកិច្ចដល់ភិក្ខុទាំងឡាយថា “អនុជានាមិ ភិក្ខវេវស្សំ វុត្ថានំ ភិក្ខុនំ កឋិនំ អត្ថរិតុំ អត្ថតកឋិនទានំ វោ ភិក្ខវេ បញ្ច កប្បិស្សន្តិ“។ ប្រែថា “ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! តថាគតអនុញ្ញាតឱ្យភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលនៅចាំវស្សារួចហើយទទួលក្រាលគ្រងកឋិនបាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! អានិសង្ស៥ប្រការនឹងសម្រេចដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលជាអ្នកបានក្រាលគ្រង និងបានអនុមោទនាកឋិនរួចហើយនោះ“។
កឋិនកាល (កាលទាន)
ចីវរកឋិនមិនខុសប្លែកគ្នាអំពីចីវរទានដទៃទៀតទេ គ្រាន់តែការធ្វើបុណ្យកឋិនចីវរមានកំណត់កាលបរិច្ឆេទច្បាស់លាស់ និងមានប្រជាប្រិយភាពច្រើន ដែលហៅថា “កឋិនកាល ឬកាលទាន“។
ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ពុទ្ធានុញ្ញាតឱ្យភិក្ខុសង្ឃទទួលស្បង់ចីវរអំពី ពុទ្ធបរិស័ទ និងគហបតីទាំងឡាយ ក្នុងពេលមួយខែ កំណត់ពីថ្ងៃ១រោច ខែអស្សុជដល់ថ្ងៃ១៥កើតពេញបូណ៌មីខែកត្តិក (ការរវាងពាក់កណ្ដាលខែតុលាដល់ពាក់កណ្ដាលខែវិច្ឆិកា)។ ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោសអនុញ្ញាត ដល់ភិក្ខុសង្ឃ ជាអ្នកក្រាលគ្រង និងអនុមោទនាកឋិននោះបានទទួលអានិសង្ស៥ប្រការ។
ជនមានសទ្ធាដែលបានធ្វើកឋិនទានឈ្មោះថាជាអ្នកបានគោរពនូវ ព្រះពុទ្ធដីកា ដែលទ្រង់បានពុទ្ធានុញ្ញាតឱ្យភិក្ខុសង្ឃ បានទទួលអានិសង្ស៥ប្រការផង ជាអ្នកមានចិត្តអាណិតអាសូរ ចំពោះភិក្ខុសង្ឃ ដែលបានគង់ចាំវស្សាអស់ត្រីមាសនោះផង និងជាអ្នកតអាយុព្រះពុទ្ធសាសនា អស់កាលជាយូរអង្វែងទៅផង។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់សម្ដែងជាគាថាយ៉ាងនេះថា “សុខស្ស ទាតា មេធាវី សុខំ សោអធិគច្ឆតិ“។ ប្រែថា “ជនដ៏មានប្រាជ្ញា (ណាមួយ) បានធ្វើនូវសេចក្ដីសុខស្រួល (ដល់អ្នកដទៃ) ជននោះឯងរមែងបានជួបប្រទះនឹងសេចក្ដីសុខស្រួល (ជាពិតប្រាកដពុំដែលខានឡើយ)“។
សេចក្ដីអធិប្បាយជាយ៉ាងនេះថា “ជនណាបានធ្វើកឋិនទាន ដែលនាំឱ្យភិក្ខុសង្ឃបានទទួលនូវអានិសង្ស៥យ៉ាងក្នុងរវាង៥ខែបាន ឈ្មោះថាជាអ្នកឱ្យសេចក្ដីសុខស្រួលដល់អ្នកដទៃក្នុងបច្ចុប្បន្ន ជាតិ ជននោះឯងតែងបានសុខក្នុងមនុស្សលោក និងទេវលោក ក្នុងអនាគត។
ដោយអំណាចផលានិសង្សនៃកឋិននោះក្នុងអនាគតកាល ជននោះនឹងបានជាឯហិភិក្ខុ ឬឯហិភិក្ខុនីមានត្រៃចីវរកើតឡើងឯកឯងដោយឫទ្ធិនៅពេលបព្វជ្ជាជា បព្វជិតនៅក្នុងសាសនា ព្រះពុទ្ធអង្គណាមួយហើយក៏នឹងបានសម្រេចមគ្គផលនិព្វានក្នុងពេល បព្វជ្ជានោះពុំខានឡើយ“។
តាំងពីពេលនោះតរៀងមកបុណ្យកឋិនបានក្លាយជាបុណ្យទំនៀមមួយរបស់ពួក ពុទ្ធបរិស័ទ ដើម្បីបំពេញនូវសេចក្ដីត្រូវការស្បង់ចីវរដ៏វិសេសនេះ៕
ស្តាប់ ឆាយយាំ
ឯកសារយោង
* ដកស្រង់ពីកាសែតកោះសន្តិភាព
News World
គេហទំព័រស្ថានីយ៍វិទ្យុនិង សារពត៌មាន
- សារពត៌មានព្រៃនគរ
- វិទ្យុអេប៊ីស៊ី អូស្រ្តាលី
- វិទ្យុអាស៊ីសេរី
- វិទ្យុសំលេងសហរដ្ឋអាមេរិក
- វិទ្យុសំលេងប្រជាធិបតេយ្យ
- វិទ្យុសំលេងកម្ពុជាក្រោម
- វិទ្យុសំបុកឃ្មុំសំលេងប្រជាពលរដ្ឋ
- វិទ្យុបារាំំងជាខេមរភាសា
- វិទ្យុខ្មែរពិភពលោក
- ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍
- ភ្នំពេញដេលីញូវ
- ពត៌មានទាន់ហេតុការណ៍
- ពត៌មានដើមអំពិល
- តាមដានពត៌មានរាល់ថ្ងៃ
- កោះសន្តិភាព
- កាសែតខ្មែរ
- ការកាត់ទោសខ្មែរក្រហម
- កម្ពុជាដើម្បីភាពស្អាតស្អំ
គេហទំព័រស្ថាប័នរដ្ឋាភិបាល និង ក្រៅរដ្ឋាភិបាល
- អាយរីជ
- អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល
- អគ្គនាយកដ្ឋាននគរបាលជាតិ
- សាលាក្រុងភ្នំពេញ
- សារមន្ទីរជាតិ
- សម្តេចព្រះមហាវិរក្សត្រ នរោត្តម សីហនុ
- សម្តេចព្រះបរមនាថ នរោត្តម សីហមុនី
- សមាគមអាដហុក
- រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា
- ភាសាសញ្ញាខែ្មរ
- ទំព័រលឿងកម្ពុជា
- ទីស្តីការគណ:រដ្ឋមន្ត្រី
- ក្រុមប្រឹក្សាកំណែទម្រង់ច្បាប់
- ក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច
- ក្រសួងវប្បធម៌ និងវិចិត្រសិល្ប:
- ក្រសួងមហាផ្ទៃ
- ក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម
- ក្រសួងទេសចរណ៍
ស្តាប់បទចម្រៀងពេញនិយមពិរោះៗ
Archive
-
▼
2011
(619)
-
▼
December
(619)
-
▼
Dec 13
(101)
- ប្រវត្តិបុណ្យកឋិន
- បរាភវសូត្រ» ជាអ្វី?
- បុណ្យភ្ជំបិណ្ឌ-ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថា
- អំពីប្រេត - បុណ្យភ្ជំបិណ្ឌ
- ប្រវត្តិបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ
- ប្រវត្តិពិធីស្រង់ព្រះពុទ្ធបដិមានៅក្នុងបុណ្...
- ប្រវត្តិពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំខែ្មរ
- ប្រវត្តិរបាំត្រុដិ (របាំប្រពៃណីខ្មែរ)
- របៀបសំពះរបស់ខ្មែរ Khmer Greeting Style
- ប្រវត្តិពិធីបុណ្យអុំទូក
- ចាប៉ីដងវែង ស្តីពីច្បាប់ក្រម ពាក្យទូន្មានផ្សេងៗ របស...
- ខ្ញុំអត់មានអីទាំងអស់ !
- តើច្បាប់ជាអ្វី ?
- ចង់បានប្រាក់ខែ រឺកិត្តិយស
- ពិការក៏រាំដែរ !
- កំប្លែងរឿងខ្លីមនុស្សឆ្កួតទៅប្រទ្បងដើម្បីស...
- កំប្លែងរឿងខ្លី iPhone របស់លោក Stev job
- កំប្លែងរឿងខ្លី ចេះគួរសមខ្លះផងលោក
- កំប្លែងរឿងខ្លី គ្រូគណិតវិទ្យា និងគ្រូរូបវ...
- កំសាន្តរឿងខ្លី កាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍
- កំប្លែងរឿងខ្លី បើមិនបានជួបគ្នាពិតជាមិនស្គ...
- កំប្លែងរឿងខ្លី គ្មានរន្ទះបាញ់ទេខ្ញុំធានា
- កំប្លែងរឿងខ្លី សំបុត្រនឹករលឹក
- កំប្លែងរឿងខ្លី តើឯងមានឃើញវាទេ?
- កំសាន្តរឿងខ្លី ជជែកគ្នាពីការធ្វើរបងព័ទ្ធជុ...
- កំប្លែងរឿងខ្លី មនុស្សគ ថ្លង់ បើកទ្បាន
- កំប្លែងរឿងខ្លី ធារីព្យាយាមជួយក្មេងកំសត់ម្នាក់
- កំសាន្តរឿងខ្លី ដូរ៉ាមិនចេះខ្លាចខ្មោច
- កំប្លែងរឿងខ្លី ឲ្យតែរកដេកដឹងតែមានអារម្មណ៍...
- កំប្លែងខ្លី មន្ទីរពេទ្យឆ្កួត
- កំសាន្តរឿងខ្លី ណារ៉ា និងណារ៉ូ
- កំប្លែងរឿងខ្លី កាត់សក់ទៅកូនបើចង់បើកទ្បាន
- កំប្លែងរឿងខ្លី ចង់សម្រាកតែមានអ្នករំខាន
- កំប្លែងខ្លី អ្នកយកព័ត៌មានត្រូវតែមានភាពវ័យ...
- សត្វប្លែកៗគួរតែដឹង
- កំសាន្តរឿងខ្លី អាសុខនិងអាសៅជជែកគ្នាពីរឿង...
- កំប្លែងខ្លី ប្រចៀវពីរក្បាល
- កុំព្យូទ័រមានបញ្ហា
- កំប្លែងខ្លី ថ្ងៃនេះពិតជាស៊យមែន
- កំប្លែងខ្លី ទាចេះរាំ
- កំសាន្តរឿងខ្លី អត់ដឹងខ្យល់(ភាគបញ្ចប់)
- កំសាន្តរឿងខ្លី សភាវគតិដែលមិនអាចរីកលូតលាស់...
- រឿងកំប្លែងខ្លី មិត្តសំលាញ់ទាំងបីនាក់
- កំប្លែងខ្លីៈ កុំព្យូទ័រមានបញ្ហា
- កំប្លែងខ្លីៈ ឆ្កែចេះនិយាយសំរាប់លក់
- អត់ដឹងខ្យល់ ភាគ២
- អត់ដឹងខ្យល់ (កំសាន្តរឿងខ្លី)
- លក់ដេញថ្លៃ
- សងវិញ
- ឆ្មាស្រែកលឺខ្លាំងជាងគេបំផុតលើលោក
- ព្រះជាម្ចាស់មកសង្គ្រោះខ្ញុំ
- ចាស់ហើយមិនព្រមចាស់
- អ្នកលក់ស្រា
- ចាប់បានភស្តុតាង
- វិទ្យុល្អ
- អត់ត្រូវទេ !
- ការអប់រំរបស់មេចៃ
- រង្វាន់ស្រាបៀរ
- អួតទៅអួតមក
- ជឿទេ ?
- ស្មានតែខ្មោច
- គ្រូទាយ៍ដ៏ពូកែ
- សត្វកណ្តុរមានសមត្ថភាពបោសសំអាតគ្រាប់មីន
- និយមន័យស្ត្រេស ភាពតានតឹង ភាពភ័យ...
- កំពូលអ្នកនិទានរឿងកំប្លែង
- អស់ពាក្យនឹងនិយាយ
- ម៉ែបោក
- សោកស្តាយម្តងម្នាក់
- ថ្ងៃក្រោយប៉ាកុំធ្វើអញ្ចឹង
- ចង់វែង....
- អាសយដ្ឋាន
- ម្នាក់ម្តងទេ!!!
- ទះកំភ្លៀង
- ធម្មជាតិអ្នកកំណត់
- អ្នកជំនាញថតរូបប្រចាំទស្សនាវដ្តី
- មួកសំបុក
- ច្រមុះទិព្វ
- ចង់ឡើងឋានសួគ៌
- គ្រូទាយ
- អ្នកជម្ងឺធ្មេញ
- ស្នេហារវាងស្រមោច និង ដំរី
- ចម្លើយដ៏អស្ចារ្យ
- ខុសរហូត ត្រូវរហូត!!!
- ដូរអាជីព
- អាថ៌កំបាំងធ្វើឲ្យជីវិតសប្បាយ និងអាយុវែង
- ធ្វើតេស្តខួរក្បាល
- ក្តៅណាស់លោកអើយ!
- ផ្ទះខ្មោច
- ស្នេហាយាយតា
- ជួយឲ្យចំណេញ
- រៀនបាញ់កាំភ្លើង
- តើស្រីៗគេហ៍គ្រប់គ្រងអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេច ពេល...
- កម្មរបស់ត្រីទេ តេជគុណ!
- អស្ចារ្យណាស់ អ្នកបម្រើខ្ញុំ
- វិធីការពារមេរោគ
- ត្រូវចេះនិយាយអង់គ្លេស
- ឆ្កែក្រុង និងឆ្កែស្រែ
- ចង់ប្រលងជាប់?
- ព្រោះតែស្រលាញ់
- ធ្លាប់ជិះ Air-Blade អត់ ?
-
▼
Dec 13
(101)
-
▼
December
(619)
Followers
7:26:00 PM
ប្រវត្តិបុណ្យកឋិន
Tuesday, December 13, 2011
ស្ថិតក្នុងក្រុម:
សាសនា-សិល្បៈ-វប្បធម៌ និងទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ
7:13:00 PM
បរាភវសូត្រ» ជាអ្វី?
បរាភវសូត្រ គឺជាធម៌សម្ដែងនូវវិនាសទាំង១២ប្រការ ដែលជាការទូលសួររបស់ទេព្ដា និងការឆ្លើយតបរបស់ព្រះសាស្ដា។ ព្រះធម៌នេះ ត្រូវបានខ្មែរយើងយកមកសូត្រជាបទបឋ្យាវត្ត មានភាគអន្លង់អន្លូចគួរស្ដាប់ក្រៃលែង ហើយមានសូត្រតែរង្វង់ពេលព្រឹកនៃទេសកាលបិណ្ឌភ្ជុំទាំង១៥ថ្ងៃ នេះទេ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ មកសូមទូលសួរ នូវហេតុដែលគួរ ចម្រើនវិនាស
ប្រុសស្រីក្នុងលោ កសន្និវាស ដែលនឹងវិនាស សាបសូន្យចាកគុណ។
ឆ្ពោះព្រះគោតម ព្រះអង្គមានបុណ្យ មេត្តានិមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
ធម្មជាតដូចម្តេច ដែលជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
(ព្រះសាស្តា ឆ្លើយតបនឹងទេព្តាថា)
សុវិជានោ ភវំ ហោតិ សុវិជានោ បរាភវោ
ធម្មកាមោ ភវំ ហោតិ ធម្មទេស្សី បរាភវោ។
អ្នកដែលចម្រើន គេក៏អាចស្គាល់ងាយអ្នកដែលអន្តរាយ គេក៏អាចស្គាល់ពិត
អ្នកប្រាថ្នាធម៌ ល្អិតល្អក្នុងចិត្ត ហើយខំប្រព្រឹត្ត នឹងបានចម្រើន។
អ្នកដែលទ្រុស្តធម៌ ស្អប់ធម៌ឥតកើន ឥតកើនចម្រើន វិនាសទៅមុខ។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បឋមោ សោ បរាភវោ
ទុតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អសន្តស្ស បិយា ហោន្តិ សន្តេន កុរុតេ បិយំ
អសតំ ធម្មរោចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលស្រឡាញ់ ពេញចិត្តសេ្នហា តែនឹងមនុស្សណា អសប្បុរស
តែងមិនស្រឡាញ់ ពេញចិត្តទាំងអស់ នឹងអ្នកសប្បរស មកធ្វើជាមិត្រ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ ពេញចិត្តគំនិត ហើយទៅគប់ពិត អសប្បុរស
គាប់ចិត្តក្នុងធម៌ ឬមួយរបស់ ហេតុនៅទាំងអស់ នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទុតិយោ សោ បរាភវោ
តតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី២ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៣ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
និទ្ទាសីលី សភាសីលី អនុដ្ឋាតា ច យោ នរោ
អលសោ កោធបញ្ញាណោ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដេកចម្រើន១ និយាយចម្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយ ឥតគិតប្រឹងប្រែង
អ្នកខ្ជិលប្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែង ឲ្យគេឃើញបាន។
ហេតុធម៌ទាំងនោះ មិនជាកល្យាណ នាំឲ្យខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍
មានជាប្រធាន តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម តតិយោ សោ បរាភវោ
ចតុត្ថំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៣ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៤ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
យោ មាតរំ បិតរំ វា ជិណ្ណតំ គតយោព្វនំ
បហុសន្តោ ន ភរតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា
មាតាបិតា ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ចតុត្ថោ សោ បរាភវោ
បញ្ចមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៤ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៥ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
យោ ព្រាហ្មណំ សមណំ វា អញ្ញំ វាបិ វនិព្វតំ
មុសាវាទេន វញ្ចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនបញ្ឆោតព្រាហ្មណ៍ ឬពួកសមណៈ ពួកស្មូមជជក ឬអ្នកដទៃ
ដោយមុសាវាទ ឃ្លាតពាក្យប្រពៃ នោះប្រធាននៃ សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បញ្ចមោ សោ បរាភវោ
ឆដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៥ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៦ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
បហុតវិត្តោ បុរិសោ សហិរញ្ញោ សភោជនោ
ឯកោ ភុញ្ជតិ សាទូនិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសអ្នកមាន ទ្រព្យធនធានច្រើន មាសប្រាក់ចម្រើន និងគ្រឿងអាហារ
លបលាក់របស់ ដែលឆ្ងាញ់ពិសា ស៊ីម្នាក់ឯងជា សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឆដ្ឋមោ សោ បរាភវោ
សត្តមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៦ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៧ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ជាតិត្ថទ្ធោ ធនត្ថទ្ធោ គោត្តត្ថទ្ធោ ច យោ នរោ
សញ្ញាតឹ អតិមញ្ញេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលប្រកាន់ ជាតិទ្រព្យត្រកូល ហើយមិនប្រមូល សាច់ញាតិសន្តាន
មើលងាយញតិខ្លួន ដោយអាងខ្លួនមាន នោះជាប្រធាន សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម សត្តមោ សោ បរាភវោ
អដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៧ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៨ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ឥត្ថីធុត្តោ សុរាធុត្តោ អក្ខធុត្តោ ច យោ នរោ
លទ្ធំ លទ្ធំ វិនាសេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនអ្នកប្រព្រឹត្ត ល្បែងបីប្រការ ល្បែងស្រីល្បែងស្រា ល្បែងភ្នាល់ទាំងឡាយ
ធ្វើទ្រព្យខ្លួនមាន ឲ្យអន្តរាយ ការល្បែងទាំងឡាយ នោះនាំវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម អដ្ឋមោ សោ បរាភវោ
នវមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៨ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៩ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
សេហិ ទារេហិ អសន្តុដ្ឋោ វេសិយាសុ បទុស្សតិ
ទុស្សតិ បរទារេសុ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ប្រុសមិនត្រេកអរ នឹងប្រពន្ធខ្លួន ហើយទៅជាប់ជួន នឹងស្រីពេស្យា
ទ្រុស្តនឹងប្រពន្ធ កូនជននានា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម នវមោ សោ បរាភវោ
ទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៩ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១០ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អតីតយោព្វនោ បោសោ អានេតិ តិម្ពរុត្ថនឹ
តស្សា ឥស្សា ន សុបតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសមានវ័យ ដែលចាស់ហួសពេក ហើយមានតម្រេក ដោយក្តីតណ្ហា
នាំយកស្រីក្មេង មកធ្វើភរិយា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទសមោ សោ បរាភវោ
ឯកាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១០ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១១ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ឥត្ថឹ សោណ្ឌឹ វិកិរណឹ បុរិសំ វាបិ តាទិសំ
ឥស្សរិយស្មឹ ឋបេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសតាំងស្រី អ្នកលេងខ្ជះខ្ជាយ ឬស្រីទាំងឡាយ តាំងបុរសនោះ
ដែលជាអ្នកលេង ខ្ជះខ្ជាយដូច្នោះ អំពើទាំងនោះ នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឯកាទសមោ សោ បរាភវោ
ទ្វាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អប្បភោគោ មហាតណ្ហោ ខត្តិយេ ជាយតេ កុលេ
សោ ច រជ្ជំ បត្ថយតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនណាកើតក្នុង ត្រកូលជាក្សត្រ អ្នកក្សត់សម្បតិ ហើយប្រាថ្នាធំ
ចង់បានជាស្តេច សោយរាជ្យស្តុកស្តម្ភ ហេតុនោះនឹងនាំ ឲ្យដល់វិនាស។
ឯតេ បរាភវេ លោកេ បណ្ឌិតោ សមវេក្ខិយ
អរិយទស្សនសម្បន្នោ ស លោកំ ភជតេ សិវំ៕
ជនជាបណ្ឌិត គំនិតប្រសើរ បានឃើញដំណើរ នៃហេតុវិនាស
ដល់សត្វក្នុងលោ កសន្និវាស គេចពីវិនាស គប់រកចម្រើន៕
បរាភវសុត្តំ និដ្ឋិតំ
(បរាភវសូត្រ ចប់)
បរាភវសូត្រ
(បទបឋ្យាវត្ត)
(បទបឋ្យាវត្ត)
បរាភវន្តំ បុរិសំ មយំ បុច្ឆា… មគោតមំ
ភវន្តំ បុដ្ឋុមាគម្ម កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។
ភវន្តំ បុដ្ឋុមាគម្ម កឹ… បរា…ភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ មកសូមទូលសួរ នូវហេតុដែលគួរ ចម្រើនវិនាស
ប្រុសស្រីក្នុងលោ កសន្និវាស ដែលនឹងវិនាស សាបសូន្យចាកគុណ។
ឆ្ពោះព្រះគោតម ព្រះអង្គមានបុណ្យ មេត្តានិមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
ធម្មជាតដូចម្តេច ដែលជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
(ព្រះសាស្តា ឆ្លើយតបនឹងទេព្តាថា)
សុវិជានោ ភវំ ហោតិ សុវិជានោ បរាភវោ
ធម្មកាមោ ភវំ ហោតិ ធម្មទេស្សី បរាភវោ។
អ្នកដែលចម្រើន គេក៏អាចស្គាល់ងាយអ្នកដែលអន្តរាយ គេក៏អាចស្គាល់ពិត
អ្នកប្រាថ្នាធម៌ ល្អិតល្អក្នុងចិត្ត ហើយខំប្រព្រឹត្ត នឹងបានចម្រើន។
អ្នកដែលទ្រុស្តធម៌ ស្អប់ធម៌ឥតកើន ឥតកើនចម្រើន វិនាសទៅមុខ។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បឋមោ សោ បរាភវោ
ទុតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អសន្តស្ស បិយា ហោន្តិ សន្តេន កុរុតេ បិយំ
អសតំ ធម្មរោចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលស្រឡាញ់ ពេញចិត្តសេ្នហា តែនឹងមនុស្សណា អសប្បុរស
តែងមិនស្រឡាញ់ ពេញចិត្តទាំងអស់ នឹងអ្នកសប្បរស មកធ្វើជាមិត្រ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ ពេញចិត្តគំនិត ហើយទៅគប់ពិត អសប្បុរស
គាប់ចិត្តក្នុងធម៌ ឬមួយរបស់ ហេតុនៅទាំងអស់ នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទុតិយោ សោ បរាភវោ
តតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី២ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៣ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
និទ្ទាសីលី សភាសីលី អនុដ្ឋាតា ច យោ នរោ
អលសោ កោធបញ្ញាណោ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដេកចម្រើន១ និយាយចម្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយ ឥតគិតប្រឹងប្រែង
អ្នកខ្ជិលប្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែង ឲ្យគេឃើញបាន។
ហេតុធម៌ទាំងនោះ មិនជាកល្យាណ នាំឲ្យខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍
មានជាប្រធាន តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម តតិយោ សោ បរាភវោ
ចតុត្ថំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៣ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៤ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
យោ មាតរំ បិតរំ វា ជិណ្ណតំ គតយោព្វនំ
បហុសន្តោ ន ភរតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា
មាតាបិតា ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ចតុត្ថោ សោ បរាភវោ
បញ្ចមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៤ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៥ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
យោ ព្រាហ្មណំ សមណំ វា អញ្ញំ វាបិ វនិព្វតំ
មុសាវាទេន វញ្ចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនបញ្ឆោតព្រាហ្មណ៍ ឬពួកសមណៈ ពួកស្មូមជជក ឬអ្នកដទៃ
ដោយមុសាវាទ ឃ្លាតពាក្យប្រពៃ នោះប្រធាននៃ សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បញ្ចមោ សោ បរាភវោ
ឆដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៥ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៦ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
បហុតវិត្តោ បុរិសោ សហិរញ្ញោ សភោជនោ
ឯកោ ភុញ្ជតិ សាទូនិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសអ្នកមាន ទ្រព្យធនធានច្រើន មាសប្រាក់ចម្រើន និងគ្រឿងអាហារ
លបលាក់របស់ ដែលឆ្ងាញ់ពិសា ស៊ីម្នាក់ឯងជា សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឆដ្ឋមោ សោ បរាភវោ
សត្តមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៦ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៧ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ជាតិត្ថទ្ធោ ធនត្ថទ្ធោ គោត្តត្ថទ្ធោ ច យោ នរោ
សញ្ញាតឹ អតិមញ្ញេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលប្រកាន់ ជាតិទ្រព្យត្រកូល ហើយមិនប្រមូល សាច់ញាតិសន្តាន
មើលងាយញតិខ្លួន ដោយអាងខ្លួនមាន នោះជាប្រធាន សេចក្តីវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម សត្តមោ សោ បរាភវោ
អដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៧ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៨ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ឥត្ថីធុត្តោ សុរាធុត្តោ អក្ខធុត្តោ ច យោ នរោ
លទ្ធំ លទ្ធំ វិនាសេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនអ្នកប្រព្រឹត្ត ល្បែងបីប្រការ ល្បែងស្រីល្បែងស្រា ល្បែងភ្នាល់ទាំងឡាយ
ធ្វើទ្រព្យខ្លួនមាន ឲ្យអន្តរាយ ការល្បែងទាំងឡាយ នោះនាំវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម អដ្ឋមោ សោ បរាភវោ
នវមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៨ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៩ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
សេហិ ទារេហិ អសន្តុដ្ឋោ វេសិយាសុ បទុស្សតិ
ទុស្សតិ បរទារេសុ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ប្រុសមិនត្រេកអរ នឹងប្រពន្ធខ្លួន ហើយទៅជាប់ជួន នឹងស្រីពេស្យា
ទ្រុស្តនឹងប្រពន្ធ កូនជននានា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម នវមោ សោ បរាភវោ
ទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៩ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១០ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អតីតយោព្វនោ បោសោ អានេតិ តិម្ពរុត្ថនឹ
តស្សា ឥស្សា ន សុបតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសមានវ័យ ដែលចាស់ហួសពេក ហើយមានតម្រេក ដោយក្តីតណ្ហា
នាំយកស្រីក្មេង មកធ្វើភរិយា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទសមោ សោ បរាភវោ
ឯកាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១០ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១១ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ឥត្ថឹ សោណ្ឌឹ វិកិរណឹ បុរិសំ វាបិ តាទិសំ
ឥស្សរិយស្មឹ ឋបេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសតាំងស្រី អ្នកលេងខ្ជះខ្ជាយ ឬស្រីទាំងឡាយ តាំងបុរសនោះ
ដែលជាអ្នកលេង ខ្ជះខ្ជាយដូច្នោះ អំពើទាំងនោះ នាំឲ្យវិនាស។
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឯកាទសមោ សោ បរាភវោ
ទ្វាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
អប្បភោគោ មហាតណ្ហោ ខត្តិយេ ជាយតេ កុលេ
សោ ច រជ្ជំ បត្ថយតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនណាកើតក្នុង ត្រកូលជាក្សត្រ អ្នកក្សត់សម្បតិ ហើយប្រាថ្នាធំ
ចង់បានជាស្តេច សោយរាជ្យស្តុកស្តម្ភ ហេតុនោះនឹងនាំ ឲ្យដល់វិនាស។
ឯតេ បរាភវេ លោកេ បណ្ឌិតោ សមវេក្ខិយ
អរិយទស្សនសម្បន្នោ ស លោកំ ភជតេ សិវំ៕
ជនជាបណ្ឌិត គំនិតប្រសើរ បានឃើញដំណើរ នៃហេតុវិនាស
ដល់សត្វក្នុងលោ កសន្និវាស គេចពីវិនាស គប់រកចម្រើន៕
បរាភវសុត្តំ និដ្ឋិតំ
(បរាភវសូត្រ ចប់)
ស្ថិតក្នុងក្រុម:
សាសនា-សិល្បៈ-វប្បធម៌ និងទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ
6:43:00 PM
វេនទី១ ឬហៅថាបិណ្ឌមួយ ទៅតាមទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរយើងដែលបានធ្វើតៗមកតាំងពី
បុរាណកាលមក
ដើម្បីឧទ្ទិសនូវភាគផលកុសលទៅដល់ញាតកាទាំង៧ សន្តានដែលបានចែកឋានទៅកាន់បរលោក។
ពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌនេះមានរយៈពេល១៤ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃ ១រោចខែភទ្របទ ដល់ថ្ងៃ ១៤រោច ខែភទ្របទ ចំណែក
ថ្ងៃ១៥រោច គឺជាថ្ងៃបុណ្យភ្ជុំ ឬហៅថាភ្ជុំបិណ្ឌ ។ ក្នុងរយៈពេលកន្លះខែនៃបុណ្យកាន់បិណ្ឌនិងភ្ជុំបិណ្ឌនេះ បុរាណា ចារ្យរបស់យើងបានរៀបចំ អោយមានពិធីសូត្រនូវធម៌បរាភវសូត្រ (គឺព្រះពុទ្ធោវាទដែលសំដែងអំពីសេចក្តីវិនាស)
ជារៀងរាល់ព្រឹក ក្នុងនោះមានព្រះសង្ឃ គណៈកម្មការអាចារ្យ និងពុទ្ធបរិស័ទដែលជាអ្នកចេះធ្វើបែបបទបឋ្យាវត្ត
ចូលរួមសូត្រ បញ្ចេញសូរសៀងលន្លង់លន្លោចគួរស្រងេះស្រងោចសង្វេគពេកក្រៃ រហូតដល់មានពុទ្ធបរិស័ទមួយ
ចំនួនមានការយល់ប្រឡំថា ការសូត្រនេះគឺសូត្រដើម្បីអោយប្រេតដែលមកទទួលភាគផលកុសលក្នុងពេលនោះ
បានស្តាប់ ។ តាមការពិតធម៌បរាភវសូត្រនេះ មិនមែនសូត្រសម្រាប់អោយប្រេតស្តាប់ទេ គឹសូត្រសម្រាប់អោយ
អ្នកដែលនៅរស់ស្តាប់ហើយវៀវចាកអំពីហេតុនៃសេចក្តីវិនាសនោះ ព្រោះពពួកប្រេតទាំងឡាយដែលបានទៅយោន
យកកំណើតជាសត្វប្រេតនោះក៏ព្រោះតែប្រព្រឹត្តនូវហេតុនៃសេចក្តីវិនាសទាំងនោះ។ ហេតុនេះ ធម៌បរាភវសូត្រ
គឺសូត្រសម្រាប់អោយអ្នកមានជីវិតរស់នៅបានស្តាប់ហើយពិចារណា និងចៀសវៀងអោយផុតពីហេតុដែលនាំ
ទៅកាន់បេតវិស័យ។
បរាភវសូត្រនេះមានសេចក្តីដូចតទៅៈ
(សូត្រនេះឈ្មោះបរាភវសូត្រ) គឺខ្ញុំ (ឈ្មោះអានន្ទ) បានស្តាប់មកហើយយ៉ាងនេះថា សម័យមួយព្រះដ៏មានព្រះ
ភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពនជាអារាមរបស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី ។ លំដាប់នោះឯង ទេវតា
មួយអង្គ កាលដែលវេលារាត្រីបឋមយាមកន្លងទៅហើយ មានរស្មីដ៏ល្មមញ៉ាំងវត្តជេតពនជុំវិញទាំងអស់អោយ
ភ្លឺស្វាង ហើយព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់ក្នុងទីណាក៏ចូលទៅក្នុងទីនោះ លុះចូលទៅដល់ហើយទើបថ្វាយបង្គំ
ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ ហើយឈរក្នុងទីដ៏សមគួរ កាលទេវតានោះឈរក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ទើបទូលសួរ
ព្រះដ៏មានព្រះភាគដូច្នេះថា៖
បរាភវន្តំ បុរិសំ មយំ បុច្ឆាម គោតមំ, ភវន្តំ បុដ្ឋុមាគម្ម កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ មកសូមទូលសួរ នូវហេតុដែលគួរ ចម្រើនវិនាស
ប្រុសស្រីក្នុងលោ- កសន្និវាស ដែលនឹងវិនាស សាបសូន្យចាកគុណ
ឆ្ពោះព្រះគោត្តម ព្រះអង្គមានបុណ្យ សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
ធម្មជាតដូចម្តេច ដែលជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស ។
(ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបនឹងទេវតាថា)
សុវិជ្ជានោ ភវំ ហោតិ សុវិជ្ជានោ បរាភវោ, ធម្មកាមោ ភវំ ហោតិ ធម្មទេស្សី បរាភវោ៕
អ្នកដែលចម្រើន គេក៏អាចស្គាល់ងាយ អ្នកដែលអន្តរាយ គេក៏អាចស្គាល់ពិត
អ្នកប្រាថ្នាធម៌ ល្អិតល្អក្នុងចិត្ត ហើយខំប្រព្រឹត្ត នឹងបានចម្រើន ។
អ្នកដែលទ្រុស្តធម៌ ស្អប់ធម៌ឥតកើន ឥតកើនចម្រើន វិនាសទៅមុខ ។
យកធម៌បរាភវសូត្រគាថាទី២មកសំដែងពន្យល់ដល់ពុទ្ធបរិស័ទ។ ខាងក្រោមនេះគឺគាថាទី២នៃបរាភវសូត្រ។
ទេវតាបានទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បឋមោ សោ បរាភវោ, ទុតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
អសន្តស្ស បិយា ហោន្តិ សន្តេន កុរុតេ បិយំ, អសតំ ធម្មរោចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលស្រឡាញ់ ពេញចិត្តសេ្នហា តែនឹងមនុស្សណា អសប្បុរស
តែងមិនស្រឡាញ់ ពេញចិត្តទាំងអស់ នឹងអ្នកសប្បរស មកធ្វើជាមិត្រ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ ពេញចិត្តគំនិត ហើយទៅគប់មិត្រ អសប្បុរស
គាប់ចិត្តក្នុងធម៌ ឬមួយរបស់ ហេតុនោះទាំងអស់ នាំឲ្យវិនាស។
អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៣ ដូចតទៅ៖
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាតទៅទៀតថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទុតិយោ សោ បរាភវោ, តតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី២ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៣ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
និទ្ទាសីលី សភាសីលី អនុដ្ឋាតា ច យោ នរោ, អលសោ កោធបញ្ញាណោ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដេកច្រើន១ និយាយច្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយ ឥតគិតប្រឹងប្រែង
អ្នកខ្ជិលប្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែង ឲ្យគេឃើញបាន។
ហេតុធម៌ទាំងនោះ មិនជាកល្យាណ នាំឲ្យខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍
មានជាប្រធាន តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយឲ្យវិនាស។
អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៤ ដូចតទៅ៖
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម តតិយោ សោ បរាភវោ, ចតុត្ថំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៣ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៤ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
យោ មាតរំ បិតរំ វា ជិណ្ណតំ គតយោព្វនំ, បហុសន្តោ ន ភរតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា
មាតាបិតា ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ចតុត្ថោ សោ បរាភវោ, បញ្ចមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៤ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៥ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបទៅទេវតាថា៖
យោ ព្រាហ្មណំ សមណំ វា អញ្ញំ វាបិ វនិព្វតំ, មុសាវាទេន វញ្ចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនបញ្ឆោតព្រាហ្មណ៍ ឬពួកសមណៈ ពួកស្មូមជជក ឬអ្នកដទៃៗ
ដោយមុសាវាទ ឃ្លាតពាក្យប្រពៃ នោះប្រធាននៃ សេចក្តីវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បញ្ចមោ សោ បរាភវោ, ឆដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៥ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៦ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
បហុតវិត្តោ បុរិសោ សហិរញ្ញោ សភោជនោ, ឯកោ ភុញ្ជតិ សាទូនិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសអ្នកមាន ទ្រព្យធនធានច្រើន មាសប្រាក់ចម្រើន និងគ្រឿងអាហារ
លបលាក់របស់ ដែលឆ្ងាញ់ពិសា ស៊ីម្នាក់ឯងជា សេចក្តីវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឆដ្ឋមោ សោ បរាភវោ, សត្តមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៦ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៧ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបទៅទេវតាថា៖
ជាតិត្ថទ្ធោ ធនត្ថទ្ធោ គោត្តត្ថទ្ធោ ច យោ នរោ, សញ្ញាតឹ អតិមញ្ញេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលប្រកាន់ ជាតិទ្រព្យត្រកូល ហើយមិនប្រមូល សាច់ញាតិសន្តាន
មើលងាយញតិខ្លួន ដោយអាងខ្លួនមាន នោះជាប្រធាន សេចក្តីវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម សត្តមោ សោ បរាភវោ, អដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៧ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៨ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
ឥត្ថីធុត្តោ សុរាធុត្តោ អក្ខធុត្តោ ច យោ នរោ, លទ្ធំ លទ្ធំ វិនាសេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនអ្នកប្រព្រឹត្ត ល្បែងបីប្រការ ល្បែងស្រីល្បែងស្រា ល្បែងភ្នាល់ទាំងឡាយ
ធ្វើទ្រព្យខ្លួនមាន ឲ្យអន្តរាយ ការល្បែងទាំងឡាយ នោះនាំវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម អដ្ឋមោ សោ បរាភវោ, នវមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៨ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៩ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
សេហិ ទារេហិ អសន្តុដ្ឋោ វេសិយាសុ បទុស្សតិ, ទុស្សតិ បរទារេសុ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ប្រុសមិនត្រេកអរ នឹងប្រពន្ធខ្លួន ហើយទៅជាប់ជួន នឹងស្រីពេស្យា
ទ្រុស្តនឹងប្រពន្ធ កូនជននានា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម នវមោ សោ បរាភវោ, ទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៩ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១០ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
អតីតយោព្វនោ បោសោ អានេតិ តិម្ពរុត្ថនឹ, តស្សា ឥស្សា ន សុបតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសមានវ័យ ដែលចាស់ហួសពេក ហើយមានតម្រេក ដោយក្តីតណ្ហា
នាំយកស្រីក្មេង មកធ្វើភរិយា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទសមោ សោ បរាភវោ, ឯកាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១០ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១១ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
ឥត្ថឹ សោណ្ឌឹ វិកិរណឹ បុរិសំ វាបិ តាទិសំ, ឥស្សរិយស្មឹ ឋបេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសតាំងស្រី អ្នកលេងខ្ជះខ្ជាយ ឬស្រីទាំងឡាយ តាំងបុរសនោះ
ដែលជាអ្នកលេង ខ្ជះខ្ជាយដូច្នោះ អំពើទាំងនោះ នាំឲ្យវិនាស។
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឯកាទសមោ សោ បរាភវោ, ទ្វាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទេវតាថា៖
អប្បភោគោ មហាតណ្ហោ ខត្តិយេ ជាយតេ កុលេ, សោ ច រជ្ជំ បត្ថយតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនណាកើតក្នុង ត្រកូលជាក្សត្រ អ្នកក្សត់សម្បតិ ហើយប្រាថ្នាធំ
ចង់បានជាស្តេច សោយរាជ្យស្តុកស្តម្ភ ហេតុនោះនឹងនាំ ឲ្យដល់វិនាស។
១.អ្នកចម្រើនក៏ដឹងបានងាយ អ្នកវិនាសក៏ដឹងបានងាយ អ្នកស្រឡាញ់ចូលចិត្តធម៌(កុសលកម្មបថ ១០) ជាអ្នក ចម្រើន អ្នកស្អប់ធម៌ជាអ្នកវិនាស ។
២.បុគ្គលមានអំពើអាក្រក់ជាទីស្រឡាញ់(ស្រឡាញ់បាប) មិនសាងអំពើល្អឲ្យជាទីស្រឡាញ់(មិនចូលចិត្តធ្វើ បុណ្យ) នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៣.បុគ្គលដែលចូលចិត្តដេកច្រើន ព្រោកប្រាជច្រើន មិនខ្នះខ្នែង ខ្ជិលច្រអូស ឆាប់ខឹង នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៤.បុគ្គលណាថ្វីបើមានលទ្ធភាព ប៉ុន្តែមិនចិញ្ចឹមឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួនដែលចាស់ជរា នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៥.បុគ្គលណាបោកបញ្ឆោតសមណៈព្រាហ្មណ៍ ឬ សូម្បីស្មូមវនិព្វកដោយសម្តីមិនពិត នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៦.បុគ្គលដែលស្តុកស្តម្ភ មានគ្រឿងឧបភោគបរិភោគច្រើន ប៉ុន្តែបរិភោគចំណីឆ្ងាញ់តែម្នាក់ឯង នេះជាផ្លូវនាំឲ្យ វិនាស ។
៧.បុគ្គលណាឆ្មើងឆ្មៃព្រោះជាតិកំណើត ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬ វង្សត្រកូល មើលងាយញាតិរបស់ខ្លួន នេះជាផ្លូវនាំ ឲ្យវិនាស ។
៨.បុគ្គលណាជាអ្នកលេងស្រី អ្នកលេងស្រា(មនុស្សប្រមឹក) អ្នកលេងល្បែភ្នាល់(ជើងល្បែង) តែងបង្ហិនទ្រព្យ ដែលរកមកបាន នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៩.មនុស្សដែលមិនពេញចិត្តនឹងគូគ្រងខ្លួន ប្រព្រឹត្តខុសចំពោះគូគ្រងរបស់អ្នកដទៃ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
១០.ប្រុសចាស់បានប្រពន្ធក្មេង តែងដេកលក់មិនពេញភ្នែក ព្រោះប្រចណ្ឌប្រពន្ធក្មេងនោះ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យ វិនាស ។
១១.ប្រុសណាជាអ្នកលេងស្រី ចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ឬ តែងតាំងប្រុសបែបនោះឲ្យកាន់តំណែងធំ នេះជាផ្លូវនាំ ឲ្យវិនាស ។
១២.បុគ្គលណាកើតក្នុងត្រកូលក្សត្រមានភោគទ្រព្យតិច ប៉ុន្តែមានមហិច្ឆតាលោភលន់ ចង់បានរាជសម្បត្តិ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
បរាភវសូត្រ ប្រែថា ខ្សែរឿងស្តីពីហេតុនាំឲ្យវិនាស ហិនហោច លិចលង់
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់បានត្រាស់សម្តែងខ្សែរឿង ២ ខ្សែ ដែលមនុស្សអាចជ្រើសរើសយកទៅអនុវត្តបាន បើត្រូវការសេចក្តីរីកចម្រើនដល់ជីវិត ក៏អនុវត្តតាមមង្គលសូត្រ បើត្រូវការសេចក្តីវិនាសក៏អនុវត្តតាម បរាភវសូត្រ សិទ្ធិសេរីភាពបានបើកជូនដល់មនុស្សជាតិគ្រប់ៗគ្នាស្រេចតែលើជម្រើសរបស់មនុស្ស្មម្នាក់ៗ ដែលជាអ្នកសម្រេចជោគវាសនារបស់ខ្លួន ។
អានបន្ថែមក្នុងព្រះត្រៃបិដកខ្មែរ ក្បាលទី ៥៤ សុត្តន្តបិដក ខុទ្ទកនិកាយ សុត្តនិបាត តតិយភាគ សូត្រទី ៦ ទំព័រ ៣៦ ។
អត្ថបទ: ដកស្រងចេញពី ព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរ
បុណ្យភ្ជំបិណ្ឌ-ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថា
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី១ បិណ្ឌ១
ថ្ងៃ១រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃដែលប្រជាពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរគ្រប់ទីកន្លែងប្រារព្ធធ្វើពិធីកាន់បិណ្ឌវេនទី១ ឬហៅថាបិណ្ឌមួយ ទៅតាមទំនៀមទម្លាប់ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរយើងដែលបានធ្វើតៗមកតាំងពី
បុរាណកាលមក
ដើម្បីឧទ្ទិសនូវភាគផលកុសលទៅដល់ញាតកាទាំង៧ សន្តានដែលបានចែកឋានទៅកាន់បរលោក។
ពិធីបុណ្យកាន់បិណ្ឌនេះមានរយៈពេល១៤ថ្ងៃ គឺចាប់ពីថ្ងៃ ១រោចខែភទ្របទ ដល់ថ្ងៃ ១៤រោច ខែភទ្របទ ចំណែក
ថ្ងៃ១៥រោច គឺជាថ្ងៃបុណ្យភ្ជុំ ឬហៅថាភ្ជុំបិណ្ឌ ។ ក្នុងរយៈពេលកន្លះខែនៃបុណ្យកាន់បិណ្ឌនិងភ្ជុំបិណ្ឌនេះ បុរាណា ចារ្យរបស់យើងបានរៀបចំ អោយមានពិធីសូត្រនូវធម៌បរាភវសូត្រ (គឺព្រះពុទ្ធោវាទដែលសំដែងអំពីសេចក្តីវិនាស)
ជារៀងរាល់ព្រឹក ក្នុងនោះមានព្រះសង្ឃ គណៈកម្មការអាចារ្យ និងពុទ្ធបរិស័ទដែលជាអ្នកចេះធ្វើបែបបទបឋ្យាវត្ត
ចូលរួមសូត្រ បញ្ចេញសូរសៀងលន្លង់លន្លោចគួរស្រងេះស្រងោចសង្វេគពេកក្រៃ រហូតដល់មានពុទ្ធបរិស័ទមួយ
ចំនួនមានការយល់ប្រឡំថា ការសូត្រនេះគឺសូត្រដើម្បីអោយប្រេតដែលមកទទួលភាគផលកុសលក្នុងពេលនោះ
បានស្តាប់ ។ តាមការពិតធម៌បរាភវសូត្រនេះ មិនមែនសូត្រសម្រាប់អោយប្រេតស្តាប់ទេ គឹសូត្រសម្រាប់អោយ
អ្នកដែលនៅរស់ស្តាប់ហើយវៀវចាកអំពីហេតុនៃសេចក្តីវិនាសនោះ ព្រោះពពួកប្រេតទាំងឡាយដែលបានទៅយោន
យកកំណើតជាសត្វប្រេតនោះក៏ព្រោះតែប្រព្រឹត្តនូវហេតុនៃសេចក្តីវិនាសទាំងនោះ។ ហេតុនេះ ធម៌បរាភវសូត្រ
គឺសូត្រសម្រាប់អោយអ្នកមានជីវិតរស់នៅបានស្តាប់ហើយពិចារណា និងចៀសវៀងអោយផុតពីហេតុដែលនាំ
ទៅកាន់បេតវិស័យ។
បរាភវសូត្រនេះមានសេចក្តីដូចតទៅៈ
(សូត្រនេះឈ្មោះបរាភវសូត្រ) គឺខ្ញុំ (ឈ្មោះអានន្ទ) បានស្តាប់មកហើយយ៉ាងនេះថា សម័យមួយព្រះដ៏មានព្រះ
ភាគ ទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពនជាអារាមរបស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី ។ លំដាប់នោះឯង ទេវតា
មួយអង្គ កាលដែលវេលារាត្រីបឋមយាមកន្លងទៅហើយ មានរស្មីដ៏ល្មមញ៉ាំងវត្តជេតពនជុំវិញទាំងអស់អោយ
ភ្លឺស្វាង ហើយព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់ក្នុងទីណាក៏ចូលទៅក្នុងទីនោះ លុះចូលទៅដល់ហើយទើបថ្វាយបង្គំ
ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ ហើយឈរក្នុងទីដ៏សមគួរ កាលទេវតានោះឈរក្នុងទីដ៏សមគួរហើយ ទើបទូលសួរ
ព្រះដ៏មានព្រះភាគដូច្នេះថា៖
បរាភវន្តំ បុរិសំ មយំ បុច្ឆាម គោតមំ, ភវន្តំ បុដ្ឋុមាគម្ម កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ មកសូមទូលសួរ នូវហេតុដែលគួរ ចម្រើនវិនាស
ប្រុសស្រីក្នុងលោ- កសន្និវាស ដែលនឹងវិនាស សាបសូន្យចាកគុណ
ឆ្ពោះព្រះគោត្តម ព្រះអង្គមានបុណ្យ សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
ធម្មជាតដូចម្តេច ដែលជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស ។
(ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបនឹងទេវតាថា)
សុវិជ្ជានោ ភវំ ហោតិ សុវិជ្ជានោ បរាភវោ, ធម្មកាមោ ភវំ ហោតិ ធម្មទេស្សី បរាភវោ៕
អ្នកដែលចម្រើន គេក៏អាចស្គាល់ងាយ អ្នកដែលអន្តរាយ គេក៏អាចស្គាល់ពិត
អ្នកប្រាថ្នាធម៌ ល្អិតល្អក្នុងចិត្ត ហើយខំប្រព្រឹត្ត នឹងបានចម្រើន ។
អ្នកដែលទ្រុស្តធម៌ ស្អប់ធម៌ឥតកើន ឥតកើនចម្រើន វិនាសទៅមុខ ។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី២ បិណ្ឌ២
នៅថ្ងៃ២រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌទី២ ស្ទើរតែគ្រប់វត្តអារាម តែងតែលើកយកធម៌បរាភវសូត្រគាថាទី២មកសំដែងពន្យល់ដល់ពុទ្ធបរិស័ទ។ ខាងក្រោមនេះគឺគាថាទី២នៃបរាភវសូត្រ។
ទេវតាបានទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បឋមោ សោ បរាភវោ, ទុតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
អសន្តស្ស បិយា ហោន្តិ សន្តេន កុរុតេ បិយំ, អសតំ ធម្មរោចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលស្រឡាញ់ ពេញចិត្តសេ្នហា តែនឹងមនុស្សណា អសប្បុរស
តែងមិនស្រឡាញ់ ពេញចិត្តទាំងអស់ នឹងអ្នកសប្បរស មកធ្វើជាមិត្រ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ ពេញចិត្តគំនិត ហើយទៅគប់មិត្រ អសប្បុរស
គាប់ចិត្តក្នុងធម៌ ឬមួយរបស់ ហេតុនោះទាំងអស់ នាំឲ្យវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៣ បិណ្ឌ៣
ថ្ងៃ៣រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៣ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៣ ដូចតទៅ៖
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាតទៅទៀតថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទុតិយោ សោ បរាភវោ, តតិយំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី២ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៣ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
និទ្ទាសីលី សភាសីលី អនុដ្ឋាតា ច យោ នរោ, អលសោ កោធបញ្ញាណោ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដេកច្រើន១ និយាយច្រើន១ និងអ្នកឥតព្រួយ ឥតគិតប្រឹងប្រែង
អ្នកខ្ជិលប្រអូស មិនមានខ្នះខ្នែង ខឹងច្រើនសម្តែង ឲ្យគេឃើញបាន។
ហេតុធម៌ទាំងនោះ មិនជាកល្យាណ នាំឲ្យខកខាន ខាតខូចប្រយោជន៍
មានជាប្រធាន តិចច្រើនដោយហោច នាំបង់ប្រយោជន៍ ហើយឲ្យវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៤ បិណ្ឌ៤
ថ្ងៃ៤រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៤ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៤ ដូចតទៅ៖
ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម តតិយោ សោ បរាភវោ, ចតុត្ថំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៣ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៤ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
យោ មាតរំ បិតរំ វា ជិណ្ណតំ គតយោព្វនំ, បហុសន្តោ ន ភរតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
នរជនណា មានទ្រព្យធនធាន ហើយខ្លួនមិនបាន ចិញ្ចឹមរក្សា
មាតាបិតា ដែលចាស់ជរា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៥ បិណ្ឌ៥
ថ្ងៃ៥រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៥ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៥ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ចតុត្ថោ សោ បរាភវោ, បញ្ចមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៤ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៥ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបទៅទេវតាថា៖
យោ ព្រាហ្មណំ សមណំ វា អញ្ញំ វាបិ វនិព្វតំ, មុសាវាទេន វញ្ចេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនបញ្ឆោតព្រាហ្មណ៍ ឬពួកសមណៈ ពួកស្មូមជជក ឬអ្នកដទៃៗ
ដោយមុសាវាទ ឃ្លាតពាក្យប្រពៃ នោះប្រធាននៃ សេចក្តីវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៦ បិណ្ឌ៦
ថ្ងៃ៦រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៦ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៦ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម បញ្ចមោ សោ បរាភវោ, ឆដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៥ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៦ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
បហុតវិត្តោ បុរិសោ សហិរញ្ញោ សភោជនោ, ឯកោ ភុញ្ជតិ សាទូនិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសអ្នកមាន ទ្រព្យធនធានច្រើន មាសប្រាក់ចម្រើន និងគ្រឿងអាហារ
លបលាក់របស់ ដែលឆ្ងាញ់ពិសា ស៊ីម្នាក់ឯងជា សេចក្តីវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៧ បិណ្ឌ៧
ថ្ងៃ៧រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៧ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៧ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឆដ្ឋមោ សោ បរាភវោ, សត្តមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៦ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៧ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាឆ្លើយតបទៅទេវតាថា៖
ជាតិត្ថទ្ធោ ធនត្ថទ្ធោ គោត្តត្ថទ្ធោ ច យោ នរោ, សញ្ញាតឹ អតិមញ្ញេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
អ្នកដែលប្រកាន់ ជាតិទ្រព្យត្រកូល ហើយមិនប្រមូល សាច់ញាតិសន្តាន
មើលងាយញតិខ្លួន ដោយអាងខ្លួនមាន នោះជាប្រធាន សេចក្តីវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៨ បិណ្ឌ៨
ថ្ងៃ៨រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៨ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៨ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម សត្តមោ សោ បរាភវោ, អដ្ឋមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៧ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៨ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
ឥត្ថីធុត្តោ សុរាធុត្តោ អក្ខធុត្តោ ច យោ នរោ, លទ្ធំ លទ្ធំ វិនាសេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនអ្នកប្រព្រឹត្ត ល្បែងបីប្រការ ល្បែងស្រីល្បែងស្រា ល្បែងភ្នាល់ទាំងឡាយ
ធ្វើទ្រព្យខ្លួនមាន ឲ្យអន្តរាយ ការល្បែងទាំងឡាយ នោះនាំវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី៩ បិណ្ឌ៩
ថ្ងៃ៩រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី៩ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី៩ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម អដ្ឋមោ សោ បរាភវោ, នវមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៨ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី៩ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
សេហិ ទារេហិ អសន្តុដ្ឋោ វេសិយាសុ បទុស្សតិ, ទុស្សតិ បរទារេសុ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ប្រុសមិនត្រេកអរ នឹងប្រពន្ធខ្លួន ហើយទៅជាប់ជួន នឹងស្រីពេស្យា
ទ្រុស្តនឹងប្រពន្ធ កូនជននានា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី១០ បិណ្ឌ១០
ថ្ងៃ១០រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី១០ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី១០ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម នវមោ សោ បរាភវោ, ទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី៩ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១០ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
អតីតយោព្វនោ បោសោ អានេតិ តិម្ពរុត្ថនឹ, តស្សា ឥស្សា ន សុបតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសមានវ័យ ដែលចាស់ហួសពេក ហើយមានតម្រេក ដោយក្តីតណ្ហា
នាំយកស្រីក្មេង មកធ្វើភរិយា ហេតុនោះទៅជា នាំឲ្យវិនាស។
ធម្មវិភាគបរាភវសូត្រគាថាទី១១ បិណ្ឌ១១
ថ្ងៃ១១រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី១១ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី១១ ដូចតទៅ៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ទសមោ សោ បរាភវោ, ឯកាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១០ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១១ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទៅទេវតាថា៖
ឥត្ថឹ សោណ្ឌឹ វិកិរណឹ បុរិសំ វាបិ តាទិសំ, ឥស្សរិយស្មឹ ឋបេតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
បុរសតាំងស្រី អ្នកលេងខ្ជះខ្ជាយ ឬស្រីទាំងឡាយ តាំងបុរសនោះ
ដែលជាអ្នកលេង ខ្ជះខ្ជាយដូច្នោះ អំពើទាំងនោះ នាំឲ្យវិនាស។
បរាភវសូត្រគាថាទី១២ ក្នុងថ្ងៃកាន់បិណ្ឌទី១២
ថ្ងៃ១២រោច ខែភទ្របទ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌវេនទី១២ សូមពុទ្ធបរិស័ទទាំងអស់សិក្សាស្វែងយល់ អំពីបរាភវសូត្រគាថាទី១២ ដូចខាងក្រោម៖ទេវតាទូលសួរព្រះសាស្តាថា៖
ឥតិ ហេតំ វិជានាម ឯកាទសមោ សោ បរាភវោ, ទ្វាទសមំ ភគវា ព្រូហិ កឹ បរាភវតោ មុខំ។
យើងខ្ញុំទាំងឡាយ បានដឹងជាក់ស្តែង វិនាសនេះឯង ព្រោះហេតុដូច្នោះ
ក្តីវិនាសនេះ បើរាប់សង្រ្គោះ វិនាសនោះឈ្មោះ ទី១១ទាន់ហន់។
បពិត្រព្រះអង្គ ព្រះនាមភគវ័ន្ត សូមទ្រង់និមន្ត សម្តែងឲ្យទាន
វិនាសទី១២ អ្វីជាប្រធាន នាំសត្វឲ្យមាន សេចក្តីវិនាស។
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់តបទេវតាថា៖
អប្បភោគោ មហាតណ្ហោ ខត្តិយេ ជាយតេ កុលេ, សោ ច រជ្ជំ បត្ថយតិ តំ បរាភវតោ មុខំ។
ជនណាកើតក្នុង ត្រកូលជាក្សត្រ អ្នកក្សត់សម្បតិ ហើយប្រាថ្នាធំ
ចង់បានជាស្តេច សោយរាជ្យស្តុកស្តម្ភ ហេតុនោះនឹងនាំ ឲ្យដល់វិនាស។
យុទ្ធសាស្ត្រនាំឲ្យវិនាសដល់ជីវិត
គណៈប្រតិភូទេវតាដែលដឹកនាំដោយសក្កទេវរាជក្រោយពីបានស្តាប់វិធីសាស្ត្រនាំឲ្យរីកចម្រើនដល់ជីវិតហើយ ក៏ ផុសគំនិតគិតឃើញថា ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ត្រាស់តែពីយុទ្ធសាស្ត្រនាំឲ្យរីកចម្រើនតែម្យ៉ាង មិនទាន់បាន ត្រាស់ពីយុទ្ធសាស្ត្រនាំឲ្យវិនាសនៅឡើយទេ បើដូច្នេះមានតែពួកយើងទៅទូលសួរព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ ម្តងទៀតអំពីយុទ្ធសាស្ត្រនាំឲ្យវិនាសដល់ជីវិត លុះដល់ថ្ងៃទី ២ បន្ទាប់ពីត្រាស់មង្គលសូត្រហើយ ពពួកទេវតាក៏ នាំគ្នាទៅវត្តជេតវ័នម្តងទៀត ទេវតា ១ អង្គដែលជាតំណាងទទួលបញ្ជាពីសក្កទេវរាជបានទូលសួរ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់អំពីហេតុនាំឲ្យវិនាសដល់ជីវិត ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ទើបត្រាស់បរាភវសូត្រមាន ១២ យ៉ាងដូចតទៅនេះ១.អ្នកចម្រើនក៏ដឹងបានងាយ អ្នកវិនាសក៏ដឹងបានងាយ អ្នកស្រឡាញ់ចូលចិត្តធម៌(កុសលកម្មបថ ១០) ជាអ្នក ចម្រើន អ្នកស្អប់ធម៌ជាអ្នកវិនាស ។
២.បុគ្គលមានអំពើអាក្រក់ជាទីស្រឡាញ់(ស្រឡាញ់បាប) មិនសាងអំពើល្អឲ្យជាទីស្រឡាញ់(មិនចូលចិត្តធ្វើ បុណ្យ) នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៣.បុគ្គលដែលចូលចិត្តដេកច្រើន ព្រោកប្រាជច្រើន មិនខ្នះខ្នែង ខ្ជិលច្រអូស ឆាប់ខឹង នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៤.បុគ្គលណាថ្វីបើមានលទ្ធភាព ប៉ុន្តែមិនចិញ្ចឹមឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួនដែលចាស់ជរា នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៥.បុគ្គលណាបោកបញ្ឆោតសមណៈព្រាហ្មណ៍ ឬ សូម្បីស្មូមវនិព្វកដោយសម្តីមិនពិត នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៦.បុគ្គលដែលស្តុកស្តម្ភ មានគ្រឿងឧបភោគបរិភោគច្រើន ប៉ុន្តែបរិភោគចំណីឆ្ងាញ់តែម្នាក់ឯង នេះជាផ្លូវនាំឲ្យ វិនាស ។
៧.បុគ្គលណាឆ្មើងឆ្មៃព្រោះជាតិកំណើត ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬ វង្សត្រកូល មើលងាយញាតិរបស់ខ្លួន នេះជាផ្លូវនាំ ឲ្យវិនាស ។
៨.បុគ្គលណាជាអ្នកលេងស្រី អ្នកលេងស្រា(មនុស្សប្រមឹក) អ្នកលេងល្បែភ្នាល់(ជើងល្បែង) តែងបង្ហិនទ្រព្យ ដែលរកមកបាន នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
៩.មនុស្សដែលមិនពេញចិត្តនឹងគូគ្រងខ្លួន ប្រព្រឹត្តខុសចំពោះគូគ្រងរបស់អ្នកដទៃ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
១០.ប្រុសចាស់បានប្រពន្ធក្មេង តែងដេកលក់មិនពេញភ្នែក ព្រោះប្រចណ្ឌប្រពន្ធក្មេងនោះ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យ វិនាស ។
១១.ប្រុសណាជាអ្នកលេងស្រី ចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ឬ តែងតាំងប្រុសបែបនោះឲ្យកាន់តំណែងធំ នេះជាផ្លូវនាំ ឲ្យវិនាស ។
១២.បុគ្គលណាកើតក្នុងត្រកូលក្សត្រមានភោគទ្រព្យតិច ប៉ុន្តែមានមហិច្ឆតាលោភលន់ ចង់បានរាជសម្បត្តិ នេះជាផ្លូវនាំឲ្យវិនាស ។
បរាភវសូត្រ ប្រែថា ខ្សែរឿងស្តីពីហេតុនាំឲ្យវិនាស ហិនហោច លិចលង់
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់បានត្រាស់សម្តែងខ្សែរឿង ២ ខ្សែ ដែលមនុស្សអាចជ្រើសរើសយកទៅអនុវត្តបាន បើត្រូវការសេចក្តីរីកចម្រើនដល់ជីវិត ក៏អនុវត្តតាមមង្គលសូត្រ បើត្រូវការសេចក្តីវិនាសក៏អនុវត្តតាម បរាភវសូត្រ សិទ្ធិសេរីភាពបានបើកជូនដល់មនុស្សជាតិគ្រប់ៗគ្នាស្រេចតែលើជម្រើសរបស់មនុស្ស្មម្នាក់ៗ ដែលជាអ្នកសម្រេចជោគវាសនារបស់ខ្លួន ។
អានបន្ថែមក្នុងព្រះត្រៃបិដកខ្មែរ ក្បាលទី ៥៤ សុត្តន្តបិដក ខុទ្ទកនិកាយ សុត្តនិបាត តតិយភាគ សូត្រទី ៦ ទំព័រ ៣៦ ។
អត្ថបទ: ដកស្រងចេញពី ព្រះពុទ្ធសាសនាខ្មែរ
ស្ថិតក្នុងក្រុម:
សាសនា-សិល្បៈ-វប្បធម៌ និងទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ